87α Βραβεία Όσκαρ: Viva Mexico

  

  Ακόμη μια χρονιά, 14η συνεχόμενη συγκεκριμένα, όλη η αφρόκρεμα του Hollywood και οι υπόλοιποι celebrities της Αμερικής, έδιναν το ραντεβού τους στο Dolby Theater, στην Καλιφόρνια. Οι 3.332 θέσεις του, εδώ και καιρό, σπιτιού των Όσκαρς, έμοιαζαν ελάχιστες  για το πλήθος που είχε κατακλύσει το θέατρο από νωρίς. Με την απουσία κάποιου εκρηκτικού blockbuster από τη λίστα των υποψηφίων, η βραδιά αναμενόταν με αγωνία για την τελική επικράτηση, κυρίως για τα 5 κορυφαία Όσκαρ. American Sniper. Birdman, Boyhood είχαν μοιρασμένες πιθανότητες για την τελική επικράτηση, δημιουργώντας ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα ανάμεσα στους υποστηρικτές τους. Αλλά κι η μεταγραφή του Νηλ Πάτρικ Χάρις, ο οποίος αποτέλεσε  πολλάκις παρουσιαστής των βραβείων ΕΜΜΥ(τηλεοπτικά όσκαρ) αλλά και των βραβείων  ΤΟΝΥ(θεατρικά όσκαρ), ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για την Ακαδημία.

Το κόκκινο χαλί παραδοσιακά, παρά τις ...ενστάσεις της Σκάρλετ Γιόχανσον ήταν εκεί για να κρατήσει το ενδιαφέρον από νωρίς, αποτελώντας ορεκτικό για την  υπόλοιπη βραδιά.  Σε αντίθεση με άλλες φορές, το βραβείο της πιο εκκεντρικής εμφάνισης απονέμεται σε άντρα και συγκεκριμένα στον Ντέιβιντ Ογιελόουo(Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, στο Σέλμα) που επέλεξε ένα κόκκινο κοστούμι, συνοδευόμενο από ομόχρωμο παπιγιόν και μαύρα παπούτσια. Σαν τη μύγα μες το γάλα, σε σχέση με τους υπόλοιπους κυρίους της βραδιάς  οι οποίοι δεν ξέφυγαν από το κλασσικό μαύρο κοστούμι με παπιγιόν. Ακόμη και οι νεότεροι της βραδιάς, όπως ο Τζάστιν Κρέγκ ή ο  Κρις Καρμόνα  ακολούθησαν την παραδοσιακή συνταγή

   Και να φανταστεί κανείς, πως ο Ογιέλοουo είχε να αντιμετωπίσει τον...Ολυμπιακό της συγκεκριμένης κατηγορίας, τη Lady Gaga, η οποία εμφανίστηκε αρκετά συμμαζεμένη για τα γούστα της. Γενικότερα όμως οι εμφανίσεις των κυρίων, ήταν αρκετά συντηρητικές, με το μαύρο και τα απαλά χρώματα να έχουν τη τιμητική τους, σε μοναδικές μονοχρωματικές δημιουργίες των γνωστότερων οίκων μόδας. Με τον τρόπο αυτό, αφέθηκε για λίγο στην άκρη το  απροκάλυπτα σέξυ στυλ, που είναι συνηθισμένο στις μέρες μας, δίνοντας έτσι έμφαση στη πιο θηλυκή αλλά και γλυκιά πλευρά των γυναικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκτυφλωτική εμφάνιση της Μαριόν Κοτιγιάρ.

Κι όλα αυτά κάτω από δρακόντεια μέτρα, καθώς ο φόβος για μια ακόμη τραγική τρομοκρατική επίθεση, μετά τα γεγονότα του Παρισιού, ήταν αρκετά έντονος.

Συνεχίζοντας την παράδοση των κωμικών παρουσιαστών, ο Νηλ εμφανίστηκε ολομόναχος στη σκηνή για να υποδεχθεί τους καλεσμένους του με τι άλλο; χορό και τραγούδι σόλο από τον ίδιο. Ή  σχεδόν σόλο, αφού στο τέλος ήρθαν να τον πλαισιώσουν η 'Σταχτοπούτα' Άννα Κέντρικ κι ο... αντιδραστικός Τζακ Μπλακ. στο τραγούδι 'Moving Pictures'.

Όλοι ευχαριστημένοι και το αναπάντεχο τρεμπλ

  Ήδη η απουσία του Interstellar, από τις υποψηφιότητες της Καλύτερης Ταινίας προμήνυαν ένα αμφίρροπο αποτέλεσμα. Εντούτοις η Ακαδημία επέλεξε να αφήσει και τους 8 υποψηφίους για το <<μεγάλο Όσκαρ>> ευχαριστημένους δίνοντας τους από ένα τουλάχιστον Όσκαρ κι έναν από αυτούς υπερ-ευχαριστημένο. Παρά τις προβλέψεις για επικράτηση του Boyhood για την Καλύτερη Ταινία,  στο νήμα κέρδισε το Birdman,  κάνοντας τον Σον Πεν να αναρωτιέται για το 'ποιος έδωσε σε αυτούς τους .... πράσινη κάρτα' αναφερόμενος στη μεξικανική δημιουργική ομάδα της ταινίας. Αλλά και στις κατηγορίες Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και Καλύτερης Σκηνοθεσίας, o νικητής ήταν το Birdman κάτι που είχε να συμβεί χρόνια.

   Βασικός πρωταγωνιστής της επιτυχίας ήταν ο παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου. Έτσι έγινε ο δεύτερος συνεχόμενος Μεξικανός σκηνοθέτης που κερδίζει στην κατηγορία αυτή, διαδεχόμενος τον φίλο του Αλφόνσο Κουαρόν. Οι δυο τους μάλιστα, μαζί με τον επίσης Μεξικανό, Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, έχουν συνιδρύσει την Cha cha cha FIlms, έχουν συνεργαστεί ουκ ολίγες φορές σε παραγωγές ταινιών , αποδεικνύοντας πως ο μεξικανικός κινηματογράφος έχει κατακλύσει για τα καλά το Χόλιγουντ.

Αυτή ήταν η πρώτη διάκριση για τον Μεξικανό σκηνοθέτη, όπως πρώτη διάκριση θα ήταν για οποιονδήποτε από τους υπόλοιπους 4 συνυποψηφίους του.

Στα βραβεία των ηθοποιών τώρα εκεί είχαμε μια τεράστια επιβεβαίωση και μια τεράστια έκπληξη

   Η χαλαρότητα του Μάικλ Κίτον, ο οποίος μασούσε τσίχλα καθόλη τη διάρκεια της τελετής, έδειχνε το πόσο σίγουρος ήταν για το βραβείο του Α' Ανδρικού Ρόλου. Κι όμως για άλλη μαι φορά στην συγκεκριμένη κατηγορία είχαμε μια ανατροπή. Συγκεκριμένα το αγαλματίδιο κατέληξε στον Έντι Ρέντμαϊν,  ο οποίος συγκλόνισε το κοινό με την απίστευτη ερμηνεία του ως  Στήβεν Χόκινγκ, στην ταινία 'Η Θεωρία των Πάντων'. Η ομοιότητα του τόσο στην εμφάνιση όσο και στην απόδοση των συμπτωμάτων της νόσου ALS, έκαναν το φιλμ να μοιάζει με ντοκιμαντέρ φτιαγμένο από πρωτότυπες κόπιες, προσωπικών βίντεο του μεγάλου Βρετανού φυσικού. Μάλιστα στον ευχαριστήριο λόγο του, πέρα από την οικογένειά του αλλά και την αντίστοιχη του Χόκινγκ και κάποιους συντελεστές, θέλησε να αφιερώσει τη νίκη του σε όσους πάσχουν από τη συγκεκριμένη νόσο. Κι όλα αυτά χωρίς Ιce Bucket Challenge... Πίσω του, πέρα από τον Κίτον, άφησε τον 'πολύ' Μπράντλεϊ Κούπερ στον ρόλο του Κρις Κάιλ στο American Sniper αλλά και το next big thing του κινηματογράφου, τον τηλεοπτικό Σέρλοκ, Μπένετικτ Κάμπερμπατς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και την πολύ καλή ερμηνεία του Στηβ Καρέλ  στο Φοξκάτσερ.

   Στον αντίποδα, τα πράγματα για τον Ά Γυναικείο Ρόλο, έμοιαζαν προκαθορισμένα από πριν. Η Τζούλια Μουρ, με την ερμηνεία της ως Δρ. Άλις Χάουλαντ, στο Still Alice, δεν χωρούσε αμφιβολία ότι αυτή θα ήταν η τελική νικήτρια, όπερ κι εγένετο. Δυστυχώς για τις συμπαθέστατες Φελίσιτυ Τζόυνς,  ως  Τζέην Χόκινγκ, κινηματογραφική σύζυγος του Χόκινγκ ,  Ρόζαμουντ Πάικ, με τον ρόλο της Έιμυ Έλλιοτ στο Gone Girl και Ρηζ Γουΐδερσπουν, που πρωταγωνίστησε στο βιογραφικό δράμα της Σέρυλ Στρέηντ στον ομώνυμο ρόλο, αυτή δεν ήταν η τυχερή τους χρονιά. Όσον αφορά τη συμπαθειά μου, τη Μαριόν Κοτιγιάρ; Με τέτοια πανέμορφη παρουσία θα έμοιαζε σαν νοθεία να της απένειμαν το βραβείο. Ούτως ή άλλως έχει ένα, τι να το κάνει το δεύτερο;

Στους δεύτερους ρόλους τα πράγματα είχαν ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον. Στον Β' Αντρικό Ρόλο επικράτησε ο Τζέη Κέι Σίμονς,  του εκπληκτικού Whisplash. Αν δεν τον γνωρίζατε ήδη τον εν λόγω ηθοποιό, ετοιμαστείτε να τον ανταμώσετε ξανά στο νέο δημιούργημα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, <<Ένας άλλος κόσμος>>.   Αλλά και στο Β' Γυναικείο Ρόλο, η νικήτρια , ή μάλλον το επώνυμο της νικήτριας, δεν είναι άγνωστο στο ελληνικό κοινό. Ο λόγος για την Πατρίσια Αρκέτ, που με την ερμηνεία της ως ελεύθερη μητέρα στο Boyhood, Κατόρθωσε να επικρατήσει έναντι των δυνατών ανταγωνιστριών της. Η Πατρίσια, είναι κόρη του παλιού παραγωγού του Χόλιγουντ, Λιούις Αρκέτ, αλλά κι αδερφή του ηθοποιού Ντέιβιντ Αρκέτ, του μέχρι πριν 2 χρόνια  συζύγου της Μόνικα από τα Φιλαράκια, Κόρτνεϊ Κοξ.  Σόι πάει το βασίλειο δηλαδή.

Στα υπόλοιπα βραβεία αυτά που ξεχωρίζουν είναι το ασπρόμαυρο πολωνικό φιλμ Ida, πρώτο του είδους , που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας κι η επικράτηση στις κατηγορίες κοστουμιών, μέικαπ-κομμώσεις, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης του The Grand Budapest Hotel. Δικαίως αφού οι υπεύθυνοι στην εν λόγω ταινία, δημιούργησαν από το μηδέν ότι σχετιζόταν με τη φανταστική χώρα Ζουμπρόφκα όπου διαδραματίζεται η ταινία. Τέλος, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη η πρώτη παραγωγή κινουμένων σχεδίων(ή καλύτερα 3D animated) της Disney βασισμένη σε ιστορία της Marvel, δηλαδή του Big Hero 6, το οποίο κατέκτησε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων.

O Τέρενς Χάουαρντ με εμφανώς 'νυσταγμένο' βλέμμα

          Μετά κι από την τελευταία απονομή ο Νηλ Πάτρικ Χάρις μας ευχήθηκε Buenas Noches, για να ολοκληρωθεί μια ακόμη τελετή Όσκαρ που μάλλον θα μπει στο χρονοντούλαπο. Ο Χάρις, εμφανώς ενθουσιασμένος αλλά και τρακαρισμένος για την νέα του πρόκληση, δεν απέδωσε τα δέοντα, όπως μας έχει συνηθίσει στις παρουσιάσεις άλλων βραβείων. Ευτυχώς είχε αρκετές καλές στιγμές όπως η ατάκα: <<Μπένετικτ Κάμπερμπατς, έτσι θα ακούγεται όταν ο Τραβόλτα λέει Μπεν Άφλεκ>> που τον έσωσαν από το 'ναυάγιο'.   Καλώς ή κακώς ευτράπελα δεν υπήρξαν όπως πτώσεις ή σαρδάμ, παρά μόνο η ΕΜΦΑΝΙΣΑΡΑ του Τέρενς Χάουαρντ, ο οποίος λίγο πριν την είσοδο του στο θέατρο, μάλλον βρισκόταν στο σπίτι του Snoop Dogg παρέα με τον Seth Rogen και βλέπανε... Σκάι.
, 

ΜΑΣ ΑΡΕΣΑΝ:

1. Η απουσία των υπερηρώων .  Ή καλύτερα η σχεδόν απουσία, διότι το Big Hero 6, αποτελεί κόμιξ της Marvel, ωστόσο αναφέρομαι σε ταινίες κι όχι κινούμενα σχέδια ή animation. Πριν από 2 χρόνια ήμουν ο ίδιος που κατέκρινε την Ακαδημία για την περιφρόνηση των εν λόγω ταινιών. όπως το Dark Knight Rises ή το Avengers, οι οποίες έστω στην κατηγορία των εφέ, έπρεπε να έχουν μια υποψηφιότητα, αν όχι βραβείο. Ωστόσο μάλλον  αρχίζω να τείνω προς την άλλη μεριά. Ο διαρκής ανταγωνισμός μεταξύ Marvel και DC τις έχει αναγκάσει να παράγουν τουλάχιστον 3 τέτοιες ταινίες ανά έτος, έστω κι από διαφορετικά στούντιο. Κι αν κάτι τέτοιο ίσχυε μόνο για τη Marvel κι η DC φαίνεται πως θα ακολουθήσει την ίδια γραμμή, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ ανακοίνωσε την παραγωγή 10 ΤΑΙΝΙΩΝ! μέχρι το 2020. Με τον τρόπο αυτό κι η ποιότητα μειώνεται, αφού ζητάς από τους ίδιους ηθοποιούς να φθείρουν την εικόνα τους με διαρκείς εμφανίσεις στις ταινίες αυτές, αλλά και διάφορα άλλα ευτράπελα δημιουργούνται από την προσπάθεια ένωσης των διάφορων universes που υπάρχουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο χαρακτήρα του QuickSilver που έφερε σε διαφωνία την 20th Century Fox, υπεύθυνη για τα Χ-ΜΕΝ με την Disney υπεύθυνη για τα Avengers. Έτσι τα 0 βραβεία κι οι ελάχιστες υποψηφιότητες των ταινιών της Marvel, κρίνονται δίκαιες, παίρνοντας  βέβαια κι η μπάλα το εξαιρετικό Guardians of Galaxy.
2. Το ντουέτο Ζόι Σαλντάνα - Ντουέιν 'The Rock' Τζόνσον. Επιτέλους και μια προσφώνηση υποψηφίων, για την Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων, που διασκέδασε τον θεατή. Το αστειάκι του βαρύ The Rock, ότι έκλαψε στο θάνατο του Μουφάσα στο Lion King, έκανε τη Ζόι να αναρωτηθεί σε ποια ηλικία για να απαντήσει αυτός <<αγέννητος>> έπιασε. Κι έπιασε γιατί όλοι, αγέννητοι έως πεθαμένοι, έκλαψαν στην εν λόγω σκηνή.
3. Ο Μπένετικτ Κάμπερμπατς. Μπορεί να μην κέρδισε το Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου ( την επόμενη φορά)σε μια άκρως καλή ερμηνεία ωστόσο έχει στυλ, πως να το κάνουμε. Δεν το πιστεύετε; Ιδού
4. Η Lady Gaga. Κι εκεί που περιμέναμε μια αμφιβόλου ποιότητας, διασκευή της ''Μελωδίας της Ευτυχίας'' από την ποπ τραγουδίστρια, αυτή μας επιφύλασσε μια τεράστια έκπληξη. Με μια άκρως εντυπωσιακή εμφάνιση, αλλά χωρίς τις συνηθισμένες τις υπερβολές, ερμήνευσε με εκπληκτικά φωνητικά αναγκάζοντας την...προκάτοχό της Τζούλι Άντριους να της υποκλιθεί. Ίσως για αυτό και να ήταν τόσο αγχωμένη στα παρασκήνια, όπως η ίδια δήλωνε μέσω twitter, καθώς από τη σημερινή ημέρα, στην ουσία μας ξανασυστήθηκε ως μια ποιοτική ερμηνεύτρια.
5. Ο λόγος του Γκρέιαμ Μουρ . Νομίζω πως όποιος παρακολούθησε τα φετινά Όσκαρ δε γίνεται παρά να έβγαλε το καπέλο του στον 34χρονο σεναριογράφο. Αμέσως μετά την παραλαβή  του Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου, αναφέρθηκε σε προσωπικά βιώματά του και πιο συγκεκριμένα στο γεγονός ότι έφτασε λίγο πριν την αυτοκτονία στα 16 του, επειδή ήταν διαφορετικός. Ο άφθαρτος σεναριογράφος (πρώτο σενάριο-πρώτο όσκαρ) αν μη τι άλλο μιλούσε από καρδιάς στην προσπάθεια του να ενθαρρύνει όποιον νοιώθει διαφορετικό. Αυτός μάλιστα, ήταν ένας λόγος που άξιζε να ξεπεράσει το χρονικό περιθώριο, σε αντίθεση με τους περισσότερους βαρετούς και κλισέ που προηγήθηκαν.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΑΝ:

1. Η εστίαση στα κλάματα κατά τη διάρκεια του Glory. Και πάνω που είμαστε έτοιμοι να απολαύσουμε μια εξαιρετική μάχη για το Καλύτερο Τραγούδι, έρχεται ένα φτηνό τηλεοπτικό κόλπο να επισκιάσει όλα αυτά τα άρτια κομμάτια. Κατά την εκτέλεση του τραγουδιού Glory, της ταινίας Salma που αναφέρεται στο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο φακός εντόπισε στο κοινό διάφορα άτομα ανάμεσα τους και τον πρωταγωνιστή Ογιελόουο, να δακρύζουν από την, ομολογουμένως συγκινητική ερμηνεία των Τζον Λέντζετ και Κόμμον.  Αυθόρμητο ή μη, μαζί με την καπακωτή επικράτηση του Glory και τον ακτιβιστικό λόγο των δύο τραγουδιστών, το αντιρατσιστικό κλίμα που δημιουργήθηκε έμοιαζε σαν να προωθείται από την Ακαδημία. Έμοιαζε σαν απολογία προς την εύστοχη παρατήρηση του Νηλ Πάτρικ Χάρις, λίγο νωρίτερα, ότι τα φετινά ¨Οσκαρ είναι τα Όσκαρ των λευκών, καθώς στις μεγάλες κατηγορίες δεν υπάρχουν υποψήφιοι άλλης φυλής(από το 1998 έχει να συμβεί).
2. Η Μεριλ Στριπ . Είναι συμπαθέστατη κανείς δεν λέει το αντίθετο. Και υπερταλαντούχα όπως μαρτυράνε τα 3 αγαλματίδια της και τα συνολικά 151 βραβεία της. Αλλά δεν μπορεί να είναι διαρκώς υποψήφια σε μια κατηγορία ετησίως. Συγχωρέστε με αν αδικώ το μιούζικαλ Into the Woods που πρωταγωνίστησε,  αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως ο ρόλος μια μάγισσας, έστω και σε μιούζικαλ, έφτανε τα επίπεδα υποψηφιότητας για Όσκαρ. Έχουν υπάρξει δεκάδες μάγισσες ανά τα κινηματογραφικά χρόνια, αρκετές από αυτές με καλύτερη ερμηνεία από της Στριπ, που ούτε έξω από το Kodak Theater, δεν περάσαν, όχι να είναι υποψήφιες. Αλλά κι η παρουσίαση του In Memoriam από την ίδια, δείχνουν μια προσπάθεια να βρίσκεται σε μια διαρκή συμπάθεια από το κοινό, την οποία δεν καταλαβαίνω. Το είπε κι ο Τζάρετ Λέτο, πλαγίως βέβαια, κατά την προσφώνησή της.
3. H περιφρόνηση στον Εμάνουελ Λουμπέζκι . Για όσους δεν το συνειδητοποίησαν, ο Μεξικανός κινηματογραφιστής, που Κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας, είναι ο ίδιος που κέρδισε και πέρσι για τη δουλειά του στο Gravity του Κουαρόν. Εν ολίγοις αποτελεί τον αφανή  ήρωα της επιτυχίας των δύο αντρών και της γενικότερης μεξικανικής σχολής που αναφέραμε παραπάνω. Ωστόσο η λάμψη που του άξιζε τόσο στην τελετή (δε μίλησε στην απονομή της καλύτερης ταινίας) αλλά και μετά από τον τύπο δεν ήταν ανάλογη. Μπορεί βέβαια να είναι προσωπική του επιλογή η αποφυγή της δημοσιότητας.
4. Ο Μάθιου Μακ Κόναχι. Ο περσινός νικητής του Α' Ανδρικού Ρόλου, έκανε μια άκρως καλτ εμφάνιση κατά την παρουσίαση του βραβείου Α' Γυναικείου Ρόλου. Με ασημί κοστούμι, άκρως ατημέλητη γενειάδα εν αντιθέσει με το υπερβολικά ζελεδιασμένο μαλλί του(πιθανός η εμφάνισή του να είναι αποτέλεσμα μελλοντικού ρόλου), στην ουσία δεν είχε τίποτα να πει. Κάτι το περσινό του Όσκαρ, κάτι η ανταπόκριση της σειράς True Detective, στην οποία πάντως παίζει καλά, του έχουν δώσει αρκετή αυτοεκτίμηση στα όρια της υπεροψίας. Ξεχνάει βέβαια πως μέχρι πριν 2-3 χρόνια ήταν στην αφάνεια και κανείς δεν τον καταλόγιζε ούτε στους πρώτης διαλογής ηθοποιούς. Ίσως αυτό το στυλ του να απέτρεψε το Interstellar από κάποιο άλλο Όσκαρ, πλην των Καλύτερων Εφέ.
5. Η υποβάθμιση του Interstellar.   Πριν από 2 μήνες πολλοί λέγαν για το νέο Gravity, με ότι να σημαίνει κι αυτό. Ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω από την ταινία ήταν τέτοιος που οι εισπράξεις του έχουν ξεπεράσει, παγκοσμίως,  τα 670 εκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας την, την πιο επιτυχημένη ταινία της χρονιάς. Μπορεί όντως ποιοτικά να μην είναι κι από τις ταινίες που θα μείνουν στην ιστορία και να υστερεί έναντι κάποιων άλλων. Παρόλα αυτά η Ακαδημία έπρεπε να σεβαστεί το πλήθος του κόσμου που την τίμησε με το εισιτήριο του. Το Βραβείο των Καλύτερων Ειδικών Εφέ, αποτελεί το ....γκολ της τιμής για μια ταινία που δεν είχε καμία υποψηφιότητα στα 5 μεγάλα βραβεία κι ας είχε μεγαλύτερες εισπράξεις από όλες τις υπόλοιπες

ΒΟΝUS :      ΒΑΡΟΥΦΑΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ

     Η εμφάνιση στη σκηνή του Ιαν Χάντερ, νικητή στην κατηγορία Καλύτερων Εφέ για το Interstellar, είχε κάτι το διαφορετικό. Τι ήταν αυτό; Μα φυσικά η επιλογή του να φορέσει μαζί με το κοστούμι του ένα καρό κασκόλ. Τι μας θυμίζει άραγε;; Μα φυσικά την περιβόητη εμφάνιση του ΥΠ.ΟΙΚ. Γιάνη Βαρουφάκη με το μπέρμπερι κασκόλ (όχι που δε θα γινόταν αναφορά σε αυτόν). Κι όμως όπως ο Υπουργός, καθώς και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης ,με τις ανατρεπτικές στυλιστικές επιλογές τους, προσπαθούν να φέρουν έναν αέρα αλλαγής, έτσι κι η παρουσία του Χάντερ, άθελά του, θα μπορούσε να είναι το εφαλτήριο για ριζικές αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής των βραβείων. 

                  Πέρσι, διακαώς ζητούσα την επιλογή του Νηλ Πάτρικ Χάρις ως παρουσιαστή. Η Ακαδημία...μάλλον με άκουσε και φέτος ο Μπάρνι βρέθηκε στη σκηνή. Τα αποτελέσματα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Τι έφταιξε όμως;; Η απειρία, η έλλειψη ταλέντου; Τίποτα από αυτά, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ ο Χάρις έχει παρουσιάσει στη ζωή του 7 βραβεία( 5 φορές τα βραβεία ΤΟΝΥ και 2 φορές τα βραβεία ΕΜΜΥ). Αυτό που μάλλον άλλαξε, σε σχέση με τις άλλες τελετές, είναι το κλασσικό μοτίβο των Όσκαρ, το οποίο φαίνεται να έχει κουράσει. Όσο και να θέλει να ξεφύγει από αυτό κάποιος είτε λέγεται Μακ Φαρλαν είτε ΝτεΤζένερες είτε Νηλ Πάτρικ Χάρις, ο τρόπος διεξαγωγής των Όσκαρ περιορίζει τις δυνατότητες του. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει ριζικά, όπως θα ήθελε κι ο κ. Βαρουφάκης.