3-Point Play : Αφιέρωμα στην "Celtic Pride"

    Ήλπιζα το κείμενο να έχει πιο πανηγυρικό τόνο, αλλά δυστυχώς ο πίνακας έγραψε Βοστώνη 103-Μαϊάμι 105 και το σερί των Heat έφτασε το "μαγικό" 23 και συνεχίζεται. Ανάμεσα στους ύμνους που γράφονται για τους πρωταθλητές, ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο, έτσι γιατί η κόντρα στο ρεύμα έχει τη γοητεία της. Είναι λοιπόν μερικές ομάδες που χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένες φράσεις και λέξεις. Σχήματα λόγου που ίσως να δημιουργήθηκαν τυχαία, παρορμητικά, αλλά κατέληξαν να σημαδεύσουν ανεξίτηλα την ιστορία τους και να καθορίζουν κάθε τους κίνηση. Τα παραδείγματα πολλά: η "βασίλισσα" Ρεάλ, η "mes que un club" Μπαρτσελόνα, το "jogo bonito" που πρεσβεύει η εθνική Βραζιλίας...
Χωρούν τέτοιοι χαρακτηρισμοί στην απέραντη "επιχείρηση" που ονομάζεται ΝΒΑ; 
    
    Η απάντηση έρχεται αυτόματα, αν προσέξει τις πρώτες σκέψεις που φέρνει στο νου η αναφορά του ονόματος μίας ομάδας. Οι Lakers συμβολίζουν τη "χολιγουντιανή" λάμψη, το "Showtime", την χλιδή του Λος Άντζελες. Η άλλη δυναστεία των τελευταίων χρόνων, οι San Antonio Spurs, χαρακτηρίζονται ως βαρετοί ελέω Tim Duncan, αλλά η φανέλα τους έγινε συνώνυμο της οργάνωσης, της σταθερότητας και της παρατεταμένης επιτυχίας (14 χρόνια με 50+ νίκες μιλάνε από μόνα τους). Στην περίπτωση των Celtics, όποιος έχει παρακολουθήσει για λίγο καιρό την πορεία τους σκέφτεται μία μόνο λέξη: Pride (= περηφάνεια). Φαίνεται σε κάθε στοιχείο τους, ξεκινώντας από τους ηγέτες τους ( Russell, Bird, Pierce, Garnett) και καταλήγοντας στους φιλάθλους τους, που βρίσκονται στις θέσεις τους σε δοξασμένα αλλά και "πέτρινα" χρόνια. Ο σεβασμός στην παράδοση και η μακροχρόνια νοοτροπία νικητή (17 τίτλοι)έχει οικοδομήσει μία ομάδα που αντιστέκεται σε "θεούς και δαίμονες" με σημαντικότερο σύμμαχο την κουλτούρα της. 
  

    Για να μην φανεί το κείμενο ένας διθύραμβος "κενός" με λόγια "του αέρα", ας τα συνοδέψουμε με παραδείγματα, περιοριζόμενοι στη νεότερη ιστορία τους. Είναι οι στιγμές άλλωστε αυτές που ενώνονται και δημιουργούν την γενική εικόνα. Πας να απορρίψεις την ιδέα της "κέλτικης περηφάνειας" ως ανοησία και μετά θυμάσαι τον Garnett να αγωνίζεται με ένα πόδι ουσιαστικά το 2010 λόγω προβλημάτων στο γόνατο. Τον Rajon Rondo να σπάει το αριστερό του χέρι στα Playoffs του 2011 σε "λαβή" του Wade και να επιστρέφει στο ίδιο ματς για να οδηγήσει την ομάδα του στη νίκη, με το χέρι του απλά να "κρέμεται" άχρηστο! Τον Pierce να προκαλεί σε μονομαχία σε κάθε παιχνίδι τον δυνατότερο ,ταχύτερο και γενικά καλύτερο του LeBron James και να κατορθώνει μερικές φορές να βγαίνει νικητής. Κάθε χρόνο από το 2008 η Βοστώνη ξεκινάει προς τον "τελευταίο χορό" της, την ύστερη ευκαιρία να διεκδικήσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Κι όμως την επόμενη χρονιά είναι πάλι εδώ, πεινασμένοι, με ίδιες φιλοδοξίες. Φέτος που ήδη έχασε τον Rondo με ρήξη χιαστών, ως εκ θαύματος η ομάδα συσπειρώθηκε και παίζει καλύτερα με αυτόν έξω. Μάλλον τα παραδείγματα είναι αρκετά για να θεωρηθούν συμπτώσεις...

5 ακόμα θέματα "στα γρήγορα"

1 Πάντως το ρεκόρ του Μαϊάμι είναι εντυπωσιακό, έχει γίνει ήδη το δεύτερο μεγαλύτερο στην ιστορία του ΝΒΑ και κυνηγάει πλέον τους Lakers της σεζόν 71-72 με τις 33 συνεχείς νίκες. Αναμένεται να φτάσει αρκετά κοντά, αφού τα επόμενα παιχνίδια του είναι απέναντι στις 4 χειρότερες ομάδες της Ανατολής!


2 Φυσικά και οι Lakers θα μπούνε στα Playoffs. Ό,τι λέει ο Kobe είναι νόμος. Μάλιστα μία σύγκρουση Lakers-Clippers στον πρώτο γύρο είναι κάτι μακρινό, αλλά όχι ακατόρθωτο πλέον.

3 Εκεί στο Σικάγο το έχουν παρακάνει λίγο με τον Rose. Άμα είναι υγιής και 100% ιατρικά έτοιμος, πρέπει να βρεθεί στο παρκέ. Η ιδέα της προφύλαξης του, επειδή οι Bulls δεν διεκδικούν βάσιμα τον τίτλο φέτος, είναι τουλάχιστον αστεία. Ποτέ δεν ξέρεις τι απρόοπτο μπορεί να προκύψει μέχρι τον Ιούνιο.

4 Ξεκινάει η "Τρέλα του Μαρτίου", η κολλεγιακή "March Madness", το τελικό τουρνουά του πρωταθλήματος NCAA. Αγώνες με το σύνθημα "Win or Go home" είναι από τα πιο συναρπαστικά θεάματα στον αθλητισμό και κάθε χρόνο τα κολλεγιόπαιδα προσφέρουν μεγάλες στιγμές.


5 Όταν ένας παίκτης ύψους 2.10 σηκώνεται να καρφώσει με το κεφάλι του να φτάνει το στεφάνι, καλύτερα άστον ήσυχο οκ;