85α Βραβεία Όσκαρ : Το Χόλιγουντ στα καλύτερά του;

       Η  βραδιά στο Dolby Theatre, ή αλλιώς Kodak Theatre, όπως ήταν γνωστό παλιότερα, έμοιαζε ιδανική. Η πολιτεία της Καλιφόρνια ήταν έτοιμη να υποδεχτεί μια ακόμη λαμπρή τελετή των βραβείων της Ακαδημίας.

Ο εκλεπτισμός κι η γκλαμουρ αισθητική πήγαζε από οτιδήποτε βρισκόταν μέσα κι έξω από το θέατρο. Το κόκκινο χαλί έκανε τον καθιερωμένο πρόλογό του, πριν από το κυρίως πιάτο των απονομών. Οι κύριοι,  με ελάχιστες εκκεντρικές εξαιρέσεις, προτίμησαν τα κλασσικά κι ανίκητα από οτιδήποτε μαύρα κοστούμια. Τα συνδύασαν είτε με γραβάτα είτε με παπιγιόν, με τον τελικό νικητή αυτού του...διαφορετικού ντέρμπι να μην είναι ξεκάθαρος. Οι κυρίες από την άλλη, δε θα μπορούσαν να αποχωριστούν τα εντυπωσιακά τους μάξι φορέματα με την πλάτη καλυμμένη ή κι ελεύθερη. Οι επιλογές τους, παρουσίαζαν όλες τις αποχρώσεις: κίτρινο, κόκκινο, γαλάζιο, βιολετί και η λίστα συνεχίζεται. Οικοδεσπότης της βραδιάς, ο ευρηματικός δημιουργός της γνωστής σειράς κινουμένων σχεδίων, Family Guy, Σεθ Μακ Φάρλαν, δείγμα της διαφορετικότητας της φετινής διοργάνωσης. Είναι γνωστό πως οι διοργανωτές της θέλουν να της δώσουν μια πιο ευρεία έννοια, ώστε να είναι αποδεκτή από όλους. Πάμε να δούμε λοιπόν τις βασικές λεπτομέρειες της βραδιάς, τι ξεχωρίσαμε, αλλά και τι θα θέλαμε να δούμε.

Το ρεκόρ του Λιούις κι η επικράτηση των φαβορί

      Στα βασικά βραβεία λοιπόν είχαμε αξιοσημείωτα αποτελέσματα αλλά όχι αναπάντεχα. Για το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας, γνωστό κι ως μεγάλο Όσκαρ, νικητής ήταν το Αrgo, του Μπεν Άφλεκ. Το παράδοξο εδώ ήταν πως ο Άφλεκ, ο οποίος αφήνοντας πίσω του μια μέτρια καριέρα ηθοποιού, τείνει να γίνει ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες της γενιάς του, δε βρισκόταν στους υποψήφιους καλύτερους σκηνοθέτες. Στην κατηγορία αυτή, του Καλύτερου Σκηνοθέτη δηλαδή, νικητής για 2η φορά στη ζωή του, μετά το πολυσυζητημένο αντι-ομοφοβικό Brockeback Mountain, αναδείχθηκε ο Ang Lee με το Life of Pi. O αμερικανοταϊβανέζος κατόρθωσε να αφήσει πίσω του τον Spielberg με το πατριωτικό του φιλμ, το Lincoln. Παράλληλα και στις δυο κατηγορίες, είχαμε 0 εις το πηλίκον για τον Quentin Tarantino και την τελευταία του σκηνοθετική δουλειά(να τον πιστέψουμε;) το γουέστερν, Django Unchained.

      Όσον αφορά τα βραβεία για τους καλύτερους ηθοποιούς εκεί είχαμε ένα αξιοσημείωτο ρεκόρ. Συγκεκριμένα στο βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου, είχαμε τον Daniel Day-Lewis να κερδίζει, χάρη στην ερμηνεία τους ως Αβραάμ Λίνκολν στην ομώνυμη ταινία. Αυτή είναι η 3η φορά που κερδίζει το συγκεκριμένο βραβείο κι έτσι  ανέβηκε στην πρώτη θέση των πολυνικών, μόνος του πλέον, αφήνοντας παράλληλα πίσω του ούτε λίγο ούτε πολύ τους: Marlon Brando, Gary Cooper, Tom Hanks, Dustin Hoffman, Frederic March, Jack Nicholson, Sean Penn και Spencer Tracy. Για τον Α' Γυναικείο Ρόλο τελικά το ρεκόρ δεν έγινε αφού το βραβείο κατέληξε στην Jennifer Lawrence , η οποία συγκίνησε ως Τίφανυ, στο ρομαντικό αλλά και δραματικό  Silver Linings Playbook. Και λέμε ότι δεν έγινε ρεκόρ, καθώς ήταν πιθανό να το δούμε,  είτε με την πιο νεαρή νικήτρια,  σε περίπτωση που κέρδιζε η μικρή Quvenzhane Wallis, ή την γηραιότερη νικήτρια αν επικρατούσε η Emmanuell Riva. Τέλος, στον Β'Ανδρικό Ρόλο είχαμε τον Αυστριακό Christopher Waltz από την ταινία Django Unchained να δίνει μια διάκριση στον Κουεντίν,  ενώ στο Β΄Γυναικείο Ρόλο ,κέρδισε η 'Catwoman' στο πρόσφατο Batman, η Anne Hathaway.

  

        Στα υπόλοιπα βραβεία εκπλήξεις δεν είχαμε και τα φαβορί επικράτησαν επί των άξιων ανταγωνιστών τους. Το Skyfall πήρε του Καλύτερου Τραγουδιού και το αυστριακό Amour, της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, αφού δεν πήρε της καλύτερης και μοναδική έκπληξη (εκτός του Ang Lee), είναι η μη απόδοση κάποιου Βραβείου Μακιγιάζ ή Ενδυμασίας στο  Χόμπιτ ή καλύτερα The Hobbit: An Unexpected Journey, βραβεία που πήγαν στις ταινίες Les Miserables και Anna Karenina αντίστοιχα.

    Με την απονομή της Καλύτερης Ταινίας, από την Michelle Obama , μέσω σύνδεσης με τον Λευκό Οίκο, η τελετή έφτασε στο τέλος της. Ο Σεθ, σαν άλλος... Μπράιαν βρήκε την ευκαιρία να τραγουδήσει για το κλείσιμο, διαδεχόμενος της προηγούμενες εμφανίσεις των Barbara Steisand και Adele. Η βραδιά έκλεισε με ένα αίσθημα δικαιοσύνης για τους νικητές, αλλά επειδή μιλάμε πάντα για Χόλιγουντ, ένα αίσθημα αδικίας για τους υποψηφίους. Αυτό που μένει όμως, όπως προανέφερα, ήταν η γενικότερη διάθεση αλλαγής των βραβείων. Μένει να δούμε τη συνέχεια στο μέλλον. Θα κλείσουμε με κάποιες παρατηρήσεις για τα φετινά Όσκαρ .

ΜΑΣ ΑΡΕΣΑΝ:

1. Ο Seth MacFarlane. Η καυστικότητα στο χιούμορ του είναι γνωστή από τις δουλειές του. Κανείς δεν περίμενε όμως να κάνει ωμή αναφορά στους ''αντίπαλους'' Ρώσους με ταυτόχρονο εμπαιγμό στον Πρόεδρο της Ακαδημίας, Hawk Koch , αναφέροντας πως <<το άκουσμα του όνοματός  του μοιάζει με Ρώσσο που βήχει>>, ή να λέει πως <<δε καταλαβαίνουμε τι λέτε αλλά είστε ελκυστικοί>> για το καυτό λατινικό ζευγάρι Μπαρδέμ-Κρουζ. Ελπίζουμε η φετινή πρώτη του φορά ως παρουσιαστής, να μην είναι και η τελευταία.
2. Οι ομιλίες των νικητών. Τα κλισέ του τύπου: ''ευχαριστώ πρώτα τον Θεό \, μετά τη μαμά μου, τον κομμωτή μου, τον Βασίλη που έπιασε το σάντουιτς μου όταν πήγε να πέσει από τη τσάντα μου στην Ε' Δημοτικού, τον Φίγκο που δεν ισοφάρισε στο 77 στον τελικό του 2004 κ.ο.κ έχουν παρέλθει. Οι ευχαριστήριες αναφορές βέβαια ακόμα γίνονται, και πάντα θα γίνονται, γιατί υπάρχουν οι Δημόσιες Σχέσεις από πάνω. Ωστόσο, δεν είναι εκτενείς, είναι στοχευμένες και συνοδεύονται από ευφάνταστα σχόλια για την καθημερινότητα.
3. Ο περιζήτητος Κλούνεϋ. Μόνος του βγήκε στην σκηνή, μόνος του έκλεψε την παράσταση με την ατσαλάκωτη εμφάνισή του κι ας είναι 51 ετών. Η ομιλία του ήταν απλή και λιτή, γιατί δεν ήθελε να επισκιάσει αυτό που παρουσίαζε, τους περσινούς εκλιπόντες του χώρου.
4. To αφιέρωμα σε όσους χάθηκαν πέρσι. Το βίντεο με τίτλο, ''Beloved in Memoriam'', έδειξε πως όσα αρνητικά κι αν επιρρίπτουμε στους Αμερικάνους, αυτοί πάντως δεν ξεχνούν κάποιον που έφυγε κι ας μην είναι πασίγνωστος. Στο ολιγόλεπτο βίντεο που προβλήθηκε, είδαμε από ηθοποιούς και σκηνοθέτες, μέχρι μακιγιέρ κι οπερατέρ που άφησαν την τελευταία τους πνοή το 2012.  
5. Τα 0 βραβεία στο Χόμπιτ.  Το μάθημα δεν έγινε πάθημα οπότε θα είμαστε αυστηροί. Μετά την αποτυχία της 2ης Τριλογίας Star Wars, περιμέναμε να μη συμβεί το ίδιο με μία ακόμη Τριλογία, την ίσως πιο επιτυχημένη, το Lord of the Rings. Το χρήμα είναι όμως ο Θεός των ημερών μας. Έτσι για χάρη του, μαζεύτηκαν αρκετοί από τους συντελεστές του Άρχοντα, με σκοπό να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη το άλλο βιβλίο του Τόλκιν, το Χόμπιτ. Η σκέψη στην αρχή ήταν για 1 ή 2 ταινίες. Οι παραγωγοί όμως ήθελαν τριλογία και μάλιστα στα πρότυπα του Άρχοντα, με 3ωρες ταινίες. Κάτι τέτοιο όμως σε μια λιγότερο συγκλονιστική ιστορία σαν του Χόμπιτ δεν είναι απόλυτα εφικτό. Το The Hobbit: An Unexpected Journey, κούραζε, είχε ελάχιστη δράση και πλοκή ξεχειλωμένη. Η μη απόδοση έστω των βραβείων μακιγιάζ, ενδυμασιών κλπ, είναι σωστή, ώστε να δοθούν στον  Peter Jackson, περισσότερα κίνητρα για τις 2 επόμενες ταινίες.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΑΝ:

1. Η απουσία του Cloud Atlas. Μια αμφιλεγόμενη ταινία. Πριν τη δει κάποιος θα ενθουσιαστεί από τους συντελεστές της αφού αποτελείται από τους δημιουργούς του Matrix , τους Wachowskis αλλά και του Run Lolla, run, του Tom Tykwer. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο που αφηγείται 6 διαφορετικές ιστορίες, όπου η μία αλληλεπιδρά με την άλλη, η μεταφορά της στον κινηματογράφο της θεωρούνταν δύσκολη. Και πράγματι εκ πρώτης όψεως, μοιάζει με μια μπερδεμένη 3ωρη ταινία, με μοναδικό αξιοσημείωτο τα εκπληκτικά εφέ. Ωστόσο, αν με την πρώτη θέαση της δεν έπιασε κάποιος το νόημα της, καλό θα ήταν να την ξαναδεί, έστω κι αποσπασματικά. Τότε μόνο θα καταλάβει τα μηνύματα που περνάει, μηνύματα αντικαπιταλιστικά, αντιομοφοβικά, αντιρατσιστικά. Κάτι τέτοιο όμως ενοχλεί τους πουριτανούς Αμερικάνους. Έτσι η ταινία δεν είχε κάποια συμμετοχή κι ας άξιζε τουλάχιστον το βραβείο του Μακιγιάζ, για λόγους που...καταλαβαίνει όποιος την είδε.
2. Η Σάντρα Μπούλοκ. Στεγνή έως και βαρετή η παρουσία της, από μια γυναίκα που και στα καλά της έμοιαζε να δέχεται μεγάλη προώθηση. Το άγχος της να είναι τέλεια, εμφανές στον τρόπο που άνοιξε τον φάκελο της. Ίσως δίκαια είναι η πολυνίκης των Χρυσών Βατόμουρων.
3. Τα προσποιητά φιλιά πριν την απονομή. Το έκαναν αρκετοί όπως η Anne Hatweway αλλά κι ο Daniel Day-Lewis. Το όνομα του νικητή ακούγεται αλλά για να φιλήσουν τον αγαπημένο τους έπρεπε να περιμένουν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να γυρίσει η κάμερα σε αυτούς. Αλήθεια πότε θα ξαναδούμε αντίδραση σαν τη θρυλική του Μπενίνι;
4. Ο αντι-Ευρωπαϊσμός των Βραβείων. Σύμφωνοι δεν περιμέναμε να δούμε κάτι παραπάνω στους υποψήφιους των μεγάλων βραβείων πέρα των γνωστών Χολιγουντιανών, αφού από αυτούς γίνεται η διοργάνωση. Το ευρωπαϊκό κοινό έχει αποδεχθεί τη δεύτερη μοίρα του, στον τομέα των υποψηφίων, στα συγκεκριμένα βραβεία τουλάχιστον.Παρόλα αυτά και με εμφανή τη διάθεση για παγκοσμιοποίηση των Οσκαρ, θα μπορούσαν να υπάρχουν υποψηφιότητες, που αγγίζανε και τον υπόλοιπο κόσμο. Σίγουρα κανείς μη Αμερικάνος δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα με την ιστορία του Λίνκολν  σε αντίθεση με αυτή της Άννα Καρένινα. Αλλά και το ομολογουμένως εκπληκτικό Argo, έχει καθαρά ύφος αμερικάνικο.
5. Η υποβάθμιση των υπερηρώων. Mainstream ξε-mainstream οι ταινίες με υπερήρωες έχουν μπει για τα καλά στην κινηματογραφική καθημερινότητα μας. Κάποτε οι ταινίες με τον Σούπερμαν ή τον Μπάτμαν ήταν απλά ταινίες δράσης, προς τέρψιν του αντρικού, κυρίως, κοινού. Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια έχουν μπει κι άλλα στοιχεία σε τέτοιες ταινίες, που τις κατατάσσουν σε ποιοτικότερα επίπεδα. Κι αν οι Avengers ψιλοδίκαια δεν έχουν κάποιο βραβείο, είναι μεγάλη απορία η απουσία του The Dark Knight Rises, έστω κι από τις υποψηφιότητες. Η ταινία είχε ένα πολύ καλό σενάριο εκτός της εξαιρετικής πλοκής της.Πιστεύαμε πως μετά το Όσκαρ στον αείμνηστο Ledger για τον Τζόκερ, θα άλλαζε η στάση της Ακαδημίας απέναντι σε αυτές.

ΒΟΝUS:  Αν και το αυριανό ματς με την Νάπολι είναι δύσκολο, περιμέναμε από τη διοίκηση της Ουντινέζε να άφηνε τον Ντι Νατάλε να ταξιδέψει για τα βραβεία ώστε να συναντήσει τον χαμένο του αδερφό Σεθ Μακ Φάρλαν. Μια ακόμη ευκαιρία να σμίξουν τα 2 αδέρφια χάθηκε.