Η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου ολοκληρώθηκε. Ενώ ξεκίνησε κάπως ψυχρά, εντούτοις, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, προς το τέλος της είδαμε κάποιες εξαιρετικές κινήσεις. Αν προσπαθήσει κάποιος να ξεχωρίσει την καλύτερη θα πει αυτή τον Σνάιντερ,Ντρογκμπά στη Γαλατά, ή του ιδιόρρυθμου Μπαλοτέλι στη Μίλαν. Ακόμα και των φερέλπιδων Ντεμπά Μπα στην Τσέλσι και Μόουρα στην Παρί. Λίγοι όμως θα ξεχωρίσουν τη μετακίνηση του Ντέιβιντ Μπέκαμ στην ομάδα του Παρισιού.
Ο 37χρονος Άγγλος, το 2012 ολοκλήρωσε μια ονειρεμένη χρονιά κάνοντας ταυτόχρονα ένα ρεκόρ που αρμόζει μόνο στους θρύλους του ποδοσφαίρου. Κατέκτησε το 2ο συνεχόμενο MLS Cup με τη φανέλα των Γκάλαξι, λίγο πριν το οριστικό του αντίο από την ομάδα του Λος Άντζελες. Το ιδιαίτερο όμως με αυτό το τρόπαιο είναι πως ο τίτλος αυτός ήταν ο 3ος που κατακτά τη χρονιά που αποχαιρετά τον σύλλογό του. Προηγήθηκε η Πρέμιερ Λιγκ του 2003 με τη Μάντσεστερ και η Πριμέρα με τη Ρεάλ το 2007.Τις 2 τελευταίες φορές μάλιστα(2007,2012) ο τίτλος κρίθηκε στο τελευταίο ματς, στο οποίο η συμβολή του 'Μπεκς' ήταν καθοριστική. Έχοντας λοιπόν κατακτήσει σχεδόν τα πάντα θα μπορούσε να σταματήσει εδώ και τώρα το ποδόσφαιρο. Όχι όμως αυτός. Ένας γνήσιος Άγγλος δε σταματά το ποδόσφαιρο παρά μόνο όταν δε θα μπορεί να τρέξει, όπως ο 50χρονoς Μάθιους, o 39χρονος Τσάρλτον, ο 42χρονος Σέρινγχαμ και τόσοι άλλοι. Όσο μπορεί ακόμα να προσφέρει θα συνεχίσει ο Μπέκαμ, θέλοντας παράλληλα μια ακόμα ευκαιρία με την πατρίδα του στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Μια ευκαιρία που για ανεξήγητο λόγο δε του δόθηκε στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σαν γνήσιος ιππότης της βασίλισσας θα συνεχίσει να προσφέρει σε αυτή όσο μπορεί με τα απίστευτα στημένα του και τις μπαλιές 3/4 του γκολ.
Έτσι αποφάσισε να πάει σε μια ομάδα με φιλοδοξίες παρόμοιες με τις δικές του. Μια ομάδα που βρίσκεται σε καλό δρόμο, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες νεόπλουτες που υπάρχουν. Έχει κορυφαίο προπονητή, διευθυντή με διασυνδέσεις, καλό ρόστερ και παράγοντες με διάθεση. Η Παρί Σεντ Ζεραμαίν λοιπόν είναι μια ομάδα αποφασισμένη να πρωταγωνιστήσει αλλά και να πληρώσει καλά κάθε παίκτη. Στο τελευταίο όμως, ο Ντέιβιντ έκανε κι εκεί τη διαφορά. Αποφάσισε να δώσει όλα τα λεφτά του 5μηνου συμβολαίου του σε παιδικά ιδρύματα. Έχει κερδίσει πολλά άλλωστε στην καριέρα του. Μπορεί η κίνηση αυτή να αποτελεί ένα ακόμα κόλπο μάρκετινγκ, όπως δηλαδή κι όλη η μεταγραφή του. Ο Μπεκς όμως έχει αποδείξει και παλιότερα πως δεν ξεχνά το παρελθόν του και τη φτώχεια. Έχει φερθεί κι άλλες φορές σαν γνήσιος ΤΖΕΝΤΛΕΜΑΝ. Δεν είναι φυσικά ο μόνος, υπήρχαν και άλλοι πριν από αυτόν.
O πρώτος κι αυθεντικός τζέντλεμαν
Ο όρος τζέντλεμαν είναι βασικά αγγλικής προελεύσεως. Αναπόφευκτα λοιπόν, ο πρώτος ποδοσφαιριστής που θα έφερε αυτόν τον τίτλο θα ήταν Άγγλος. Και ποιος καλύτερος από τον αρχηγό και βασικό συντελεστή της μεγαλύτερης αγγλικής επιτυχίας, σε εθνικό επίπεδο τουλάχιστον, του θρυλικού Μπόμπυ Μουρ. Υπήρξε εμβληματική φυσιογνωμία για την άμυνα της Αγγλίας, με διορατικότητα κι ακτινοβολία στο παιχνίδι του. Από τους πρώτους μεγάλους λίμπερο, που μπορούσε να τραβάει ολόκληρη την ομάδα στις πλάτες του. Δεν είναι τυχαίο που φόρεσε για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Αγγλίας στα 22 του. Για 10 συνεχόμενα χρόνια αποτελούσε τον αμυντικό ογκόλιθο της εθνικής, που ξεχώριζε για το καθαρό παιχνίδι του, ενώ και στις 108 συμμετοχές του δεν έχασε λεπτό από 90λεπτο. Τα πράγματα ήταν ίδια και για τον σύλλογό του, τη Γουεστ Χαμ, την οποία υπηρέτησε για 16 χρόνια, και την οδήγησε σε ένα κύπελλο Αγγλίας, αλλά και στο Κύπελλο Κυπελλούχων του 1965.Έφυγε από την επάρατη νόσο το 1993 σε ηλικία 51 ετών. Ως γνήσιος τζέντλεμαν όμως, θα άφηνε παρακαταθήκη για τους επόμενους, το ίδρυμα 'Μπόμπυ Μουρ' για την καταπολέμηση του καρκίνου.
Πάνω από όλα η ομάδα
Έχουμε ακούσει πολλές φορές στις ατομικές βραβεύσεις παιχτών, δηλώσεις του τύπου: ''αυτό το βραβείο ανήκει στους συμπαίκτες μου, όχι σε έμενα'' ή ''μακάρι να δίνονταν κι άλλα 22 βραβεία για τους υπόλοιπους της ομάδας'' κι άλλα σχετικά. Κανείς όμως δεν έχει κάνει πράξη τούτα τα λεγόμενα όπως ο Αργεντινός Έκτορ Γιαζάλδε. Αποτέλεσε μέλος του 2ου ''μεταναστευτικού κινήματος'' Αργεντινών παικτών στην Ευρώπη, τη δεκαετία του 1970.Έχοντας δείξει τα προσόντα του με την Ιντεπετιέντε, σκοράροντας 72 γκολ σε 113 συμμετοχές, και κερδίζοντας το βραβείο του καλύτερου Αργεντινού το 1970, πολλές ευρωπαϊκές ομάδες θέλησαν να τον αποκτήσουν. Την ευκαιρία δεν άφησε η Σπόρτινγκ Λισαβόνας και δε το μετάνιωσε. Αγωνιζόμενος στη θέση του φορ, πέτυχε 104 γκολ σε 104 συμμετοχές, για 4 χρόνια, πριν αγωνιστεί στη Μαρσέιγ κι από εκεί επιστρέψει στην πατρίδα. Αποκορύφωμα της καριέρας του, το 'Χρυσό Παπούτσι' το 1974 με 46 γκολ. Ως επιβράβευση για το επίτευγμα αυτό, του δόθηκε ένα αυτοκίνητο Τογιότα. Αυτός όμως, προτίμησε να το πουλήσει και να μοιραστεί τα χρήματα με τους συμπαίκτες του. Θεώρησε πως στα γκολ του είχαν σημαντική συμβολή κι αυτοί και το έδειξε. Μια τέτοια ανώτερη κίνηση χαρακτηρίζει μόνο αυθεντικούς τζέντλεμαν.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζουν 22 άτομα και κάποιος θα πάρει και μία κάρτα
Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε όμως για τον εμπνευστή της πραγματικής φράσης (...στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί), τον Γκάρι Λίνεκερ. Αποτελεί έναν από τους πιο μεγάλους επιθετικούς όλων των εποχών.Και...Άγγλος. Σε όποια ομάδα κι αν αγωνίστηκε στη μακροχρόνια καριέρα πέτυχε πάρα πολλά γκολ, έχοντας Μ.Ο γκολ ανά αγώνα κοντά στο 0.50. Ακόμα και στο μέτριο πέρασμά του από την Μπαρτσελονα πρόλαβε να πετύχει 42 γκολ σε 103 συμμετοχές. Θα κυριαρχούσε μάλιστα και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 αν δεν έβρισκε μπροστά του την Αργεντινή του Μαραντόνα. Αρκέστηκε στον τίτλο του 1ου σκόρερ. Πέρα όμως από τα γκολ, είχε ένα πιο ιδιαίτερο ρεκόρ. Σε μια εποχή που τα μαρκαρίσματα έγιναν πιο σκληρά κι η άμυνα ξεκινούσε από την επίθεση, αυτός κατόρθωσε για όλη την 16χρονη καριέρα του, να μην του καταλογιστεί φάουλ!Και φυσικά ποτέ του δε δέχτηκε κάποια κάρτα.
Ο Τζέντλεμαν του Ποδοσφαίρου
Αυτό ήταν το προσωνύμιο του Κολομβιανού Αντρές Εσκομπάρ. Προερχόταν από μια οικογένεια υπόδειγμα, η οποία κοιτούσε το συμφέρον του συνόλου. Ο πατέρας του εργαζόταν ως τραπεζίτης, αλλά παράλληλα διατηρούσε ένα ίδρυμα που χρηματοδοτούσε άπορους παίχτες να διακριθούν. Ένα ίδρυμα που στήριξε αργότερα ως επαγγελματίας κι ο Αντρές. Αυτός είχε βρει τον δρόμο του. Ήταν ένας πολύ καλός αμυντικός με σωστές και καθαρές ενέργειες. Αγωνίστηκε στην Ατλέτικο Νασιονάλ, με την οποία κατέκτησε το Κόπα Λιμπερταδόρες το 1989. Έκανε κι ένα σύντομο πέρσαμα από τους Γιανγκ Μπόις. Παράλληλα ήταν και πολύ καλός στο σκοράρισμα με το κεφάλι. ¨Ενα γκολ όμως που πέτυχε έμελλε να ήταν μοιραίο. Ήταν το αυτογκόλ που πέτυχε στον αγώνα της Κολομβίας με τις Η.Π.Α. για το Μουντιάλ του 94. Το αυτογκόλ αυτό στέρησε την πρόκριση από την ελπιδοφόρα εκείνη εθνική Κολομβίας αλλά και τη ζωή του 27χρονου Αντρές. Κι αυτό διότι 2 εβδομάδες μετά, στο πάρκινγκ ενός μπαρ στην πατρίδα του, σκοτώθηκε έπειτα από 6 πυροβολισμούς. Ο λόγος; Θεωρήθηκε υπαίτιος για τον αποκλεισμό και για τα πολλά χαμένα έσοδα των καρτέλ της χώρας που επένδυαν στην εθνική. Έτσι ποτέ δε μπορέσαμε να μάθουμε πια θα ήταν η συνέχεια του ευγενικού αμυντικού.
Ο Μαντέλα των γηπέδων
Ο πόλεμος κατά του ρατσισμού και του Άπαρτχαϊντ είχε ξεκινήσει από τον Νέλσον Μαντέλα. Τα πράγματα πήγαιναν καλά, αλλά έπρεπε να υπάρχει κι ένας συνεχιστής, από τον χώρο του αθλητισμού ή κι αλλού. Το ρόλο αυτό, τον έπαιξε τελικά ο...ήρωας του Μαντέλα όπως ο ίδιος ανέφερε, ο Λούκας Ραντέμπε. Βιώνοντας δύσκολα παιδικά χρόνια, λόγω της κατάστασης της χώρας, όταν ήρθε η ώρα να πρωταγωνιστεί με τη φανέλα της Λιντς, ποτέ δεν ξέχασε την πατρίδα του. Ήταν ένας πολύ καλός αμυντικός και στυλοβάτης της Λιντς για 11 χρόνια στην άμυνα. Κατόρθωσε μάλιστα να φτάσει με αυτή ως και τα ημιτελικά του Champions League το 2001. Επιτυχημένη κι η καριέρα του και με την ''Μπαφάνα Μπαφάνα'' με την οποία κατέκτησε το Κόπα Άφρικα το 1996, ενώ ως αρχηγός της πια, συμμετείχε στα Μουντιάλ του 1998 και 2002. Ακόμα πιο δραστήριος κι εκτός γηπέδων. Διοργάνωνε πολλές εκδηλώσεις κατά του ρατσισμού, ήταν πρεσβευτής της ΦΙΦΑ για τα παιδικά χωριά ΣΟΣ και πάντα προσπαθούσε να βοηθάει παιδιά που αντιμετώπιζαν διάφορα προβλήματα στη χώρα του. Οι κινήσεις του δημιούργησαν κάποιους εχθρούς για αυτό και το 1991 δέχθηκε επίθεση με όπλο, από την οποία ευτυχώς έζησε. Δημιούργησε όμως ακόμα περισσότερους φίλους. Όπως το συγκρότημα Κάιζερ Τσιφς, που είναι φανατικοί οπαδοί της Λιντς. Ένα συγκρότημα που πήρε το όνομά του από την ομάδα που ξεκίνησε ο αγαπημένος τους παίκτης, ο Ραντέμπε.
Το πρόσφατο ελληνικό παράδειγμα
Σε μια δύσκολη εποχή για τη χώρα μας, δύσκολα θα βλέπαμε μια ιπποτική κίνηση από κάποιον που αγωνίζεται στη Superleague. Κι όμως έγινε κι αυτό, χωρίς όμως να πάρει την έκταση που του άρμοζε το θέμα. Συγκεκριμένα μετά τη φετινή επικράτηση της ΑΕΚ επί του ΠΑΣ Γιάννενα με 2-1, η οποία ήταν η πρώτη νίκη της ομάδας, ο έμπειρος Ρότζερ Γκερέιρο, προέβη σε μια κίνηση που αρμόζει σε μεγάλο άντρα. Μοίρασε το πριμ των 1.000 ευρώ στους νεαρούς συμπαίκτες του, που τόσο το έχουν ανάγκη. Αν υπολογίσουμε και τις δηλώσεις του ότι δε θα ζητήσει χρήματα μέχρι και το καλοκαίρι, ο Γκερέιρο δείχνει δείγματα ενός παίκτη παλιότερου επιπέδου, που παίζει για τη φανέλα κι όχι για τα χρήματα. Μια συμπεριφορά που χρήζει θαυμασμού στον βούρκο του ελληνικού πρωταθλήματος.
Αλλαγή εποχής κι ο τελευταίος των Μοϊκανών
Ζούμε λοιπόν σε μια εποχή που η αλητεία κι η διαφθορά κυριαρχούν. Οι ηθικές αξίες καταπατώνται καθημερινά κι η νοσταλγικές παλιές εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι εξαιρέσεις με κινήσεις σαν του Γκερέιρο, αφήνουν μερικές ελπίδες. Ελπίδες που χρειάζονται κάποιον παίκτη παγκόσμιας κλάσης να ηγηθεί. Κι ευτυχώς αυτός υπάρχει. Είναι ο τελευταίος Άγγλος Τζέντλεμεν, μετά τους Μάθιους, Τσάρλτον, Μουρ, Ρόμπσον, Λίνεκερ. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να κάνει και ...τυφλό να σκοράρει, με τη σέντρα του. Είναι ο άνθρωπος που οι μπουκς δίνουν φαβορί να ξεκινήσει βασικός στη νέα του ομάδα σε πάνω από 6 ματς, στα 37 του. Είναι ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο 6ος Μπιτλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου