Η επιστροφή των ''Πράσινων Αετών''

     Στις 19 Ιανουαρίου 2013, ήρθε η ώρα για τις Βουβουζέλες, να ηχήσουν ξανά στους ουρανούς της Νότιας Αφρικής 2.5 χρόνια μετά την τελευταία τους διεθνή φορά. Το 29ο Κύπελλο Εθνών Αφρικής, ή ευρέως γνωστό ως Κόπα Άφρικα, είναι γεγονός, έχοντας ένα παράδοξο καθώς αποτελεί το 3ο Κόπα Άφρικα που διοργανώνεται τα τελευταία 4 χρόνια( προηγήθηκαν αυτά του 2010,2012). Αυτή είναι μια συνέπεια της προσπάθειας της CAF, της Αφρικανικής ομοσπονδίας δηλαδή, να δώσει περισσότερη αίγλη στον θεσμό, καθώς τα τελευταία 35 χρόνια η διοργάνωση γινόταν στις ζυγές χρονιές, τις χρονιές δηλαδή που είναι συνυφασμένες με το Mundial, το Εuro και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.



     Έτσι λοιπόν, σε 5 από τα 10 στολίδια που κατασκευάστηκαν για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, θα φιλοξενούνταν οι αγώνες ενός αμφιλεγόμενου Κυπέλλου Εθνών Αφρικής. Κι αυτό διότι οι απουσίες στη διοργάνωση ήταν αρκετές: η πολυνίκης Αίγυπτος έλλειπε γι άλλη μια φορά, όπως και οι παραδοσιακές δυνάμεις των 00'ς, το Καμερούν κι η Σενεγάλη. Αλλά και σε όσες ομάδες θα αγωνίζονταν στα γήπεδα της Ν.Αφρικής, τα αστέρια  των προηγούμενων ετών έλλειπαν, ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Στο Μαρόκο οι  Σαμάκ και Μπουσουφά, στην Γκάνα οι Εσσιέν, Μουντάρι, Πρινς Μπόατενγκ και Αγιού, o Πιενάρ στη διοργανώτρια, ο Ντιαρά στο Μάλι και οι Ταϊβό, Μάρτινς, Οντεμβίνγκι για τη Νιγηρία. Η μόνη ομάδα που παρατάχτηκε για άλλο ένα τουρνουά με υπεροπλία αστέρων ήταν η Ακτή Ελεφαντοστού. Για άλλη μια φορά οι παρέα των Ντρογκμπά, των αδερφών Τουρέ, του Καλού και των υπολοίπων θα προσπαθούσε να φέρει τον 2ο τίτλο στη χώρα τους, έπειτα από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες των τελευταίων ετών. Για μια ακόμη χρονιά όμως, οι Ιβοριανοί δε θα χαμογελούσαν στο τέλος. Πέρσι έφτασαν μια ανάσα από το πολυπόθητο τρόπαιο αλλά η άσημη Ζάμπια τους πήρε τη μπουκιά από το στόμα. Φέτος ήταν η σειρά μια κλασσικής ομάδας της ''Μαύρης Ηπείρου'' να τους στερήσει το τρόπαιο, της Νιγηρίας.


Ξεκάθαροι οι όμιλοι και εμφανής η κόπωση

   Στη φάση των ομίλων τα πράγματα πήραν τη σωστή σειρά τους και το ξεκαθάρισμα των ομάδων πριν τα νοκάουτ ήταν δίκαιο. Στον 1ο όμιλο οι διοργανωτές, αποφασισμένοι να μην την ξαναπατήσουν όπως στο περασμένο Μουντιάλ, μπήκαν στο γήπεδο αποφασισμένοι να προχωρήσουν στη διοργάνωση.Μαζί τους και το άσημο Πράσινο Ακρωτήριο, που ξεπέρασε τις άλλοτε συμμετέχουσες σε Παγκόσμια Κύπελλα, Ανγκόλα και Μαρόκο. Είναι γεγονός πως οι παίκτες και των 2 έχουν γεράσει. Οι παίκτες τους εμφανίστηκαν κουρασμένοι και σε καμία περίπτωση  δε θυμίζουν τις ομάδες που πρωταγωνιστούσαν κοντά στο Μιλλένιουμ. Στο 2ο όμιλο οι γνωστές Γκάνα και Μάλι, πήραν σχετικά εύκολα την πρόκριση για την επόμενη φάση. Στον 3ο όμιλο, είχαμε την έκπληξη καθώς η κάτοχος Ζάμπια θα έμενε τρίτη κι εκτός προημιτελικών, εξαιτίας μιας σκληροτράχηλης ομάδας από τη Δυτική Αφρική, της Μπουρκίνα Φάσο, ενώ στη δεύτερη θέση θα βρίσκαμε τη Νιγηρία. Τέλος στον  καυτό 4ο όμιλο, η Ακτή Ελεφαντοστού θα καταταγεί πρώτη, με το Τόγκο του Αντεμπαγιόρ δεύτερο, πιο δύσκολα όμως από ότι φαίνεται. Κι αυτό καθώς και στα 3 ματς, έπρεπε να φτάσει το 80ο λεπτό για να 'καθαρίσουν' το ματς οι Ιβοριανοί.

Η...Ολλανδία της Αφρικής και η επικράτηση των φαβορί


  Στη φάση των νόκαουτ τα αποτελέσματα ήταν λογικά με ελάχιστες εκπλήξεις, λογικές όμως. Η ανώτερη Γκάνα ξεπέρασε το εμπόδιο του Πράσινου Ακρωτηρίου, ενώ σε ένα ίσο αγώνα μεταξύ Μάλι και Νότιας Αφρικής, οι οικοδεσπότες της διοργάνωσης δε στάθηκαν τυχεροί στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτυ. Η Μπουρκίνα Φάσο θα συνεχίσει την πορεία της αποκλείοντας στην παράταση το Τόγκο, που για άλλη μια φορά περιορίστηκε στις εμπνεύσεις του αλλοπρόσαλου Αντεμπαγιόρ. Όσον αφορά την Ακτή, θα βρει ξανά τον μάστορά της στο πρόσωπο της Νιγηρίας.Οι πιο νέοι Νιγηριανοί θα δείξουν μια φρεσκάδα στο παιχνίδι τους και δε θα αφήσουν τους Ιβοριανούς να ελπίσουν περισσότερη από μισή ώρα, όταν η αποκάλυψή τους, ο μέσος Μμπα θα ξαναδώσει το προβάδισμα στο 78' στους 'Αετούς' μέχρι το τέλος. Για μια ακόμη φορά η Ακτή θα αποτύχει παταγωδώς σε μια μεγάλη διοργάνωση, θυμίζοντας την Ολλανδία του Κρόιφ, η οποία παρά την υπεροπλία της, ποτέ δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο. Και φορούσε και... πορτοκαλί εμφάνιση. Ο τίτλος των 'Λούζερς' είναι πλέον δικός τους. Οι Νιγηριανοί από την άλλη, με ανεβασμένο ηθικό, θα συντρίψουν με 4-1 το Μάλι για να φτάσουν στον τελικό, όπου θα συναντήσουν ξανά την Μπουρκίνα Φάσο, την οποία στους ομίλους θα κέρδιζαν, αν δεν πετύχαινε το γκολ της ισοφάρισης στο 94, ο Αλαίν Τραορέ. Η Μπουρκίνα από μεριά της, συνέχιζε να ζει το όνειρο, αποκλείοντας την Γκάνα, αυτή τη φορά στα πέναλτυ. Φτάνουμε λοιπόν, σε έναν τελικό με ξεκάθαρο φαβορί κι αουτσάιντερ. Μπροστά σε 85.000 θεατές στο στάδιο Γιοχάνεσμπουργκ, η Νιγηρία δεν άφησε περιθώρια στους παίκτες της Μπουρκίνα Φάσο να ολοκληρώσουν το θαύμα. Παίζοντας καλύτερο ποδόσφαιρο σε συντριπτική πλειοψηφία του αγώνα, έφτασαν στο πολυπόθητο 3ο τρόπαιο για αυτούς, μετά το τελευταίο τους στο μακρινό 1994, χάρη στο γκολ του Μμπα στο 40ο λεπτό. Είναι γεγονός, η Νιγηρία είναι ξανά πρωταθλήτρια Αφρικής.


Αλλάζοντας συνταγή κι ο αναπάντεχος σταρ Μόουζες

   Η επιτυχία της Νιγηρίας στη διοργάνωση αυτή, ήταν αποτέλεσμα της αλλαγής νοοτροπίας στον τρόπο που συστάθηκε η ομάδα. Σε καμία περίπτωση, η μέθοδος του προπονητή Στήβεν Κέσι, δε θύμιζε την αντίστοιχη που ακολουθούσαν οι προκάτοχοί του τα τελευταία 20 χρόνια. Είναι γεγονός πως το αφρικανικό ποδόσφαιρο άρχισε να εξελίσσεται ραγδαία μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Μέχρι τότε,όλες οι ομάδες της Μαύρης Ηπείρου ήταν παρόμοιες, στηριζόμενες σε εφήμερα ταλέντα κι εκλάμψεις, με εξαίρεση ίσως τους 'Μπλακ Σταρς', την ιστορική Γκάνα της δεκαετίας του 1960. Φυσικά σε αυτό συνέβαλαν κι οι ευρωπαϊκές ομάδες που φρόντιζαν να οικειοποιούνται Αφρικανούς ποδοσφαιριστές(Εουσέμπιο, Γκούλιτ, Τιγκανά και τόσοι άλλοι)  Για το λόγο αυτό και το νικητήριο Κόπα Άφρικα του 1980 για τη Νιγηρία, δε χρειάζεται ειδική μνεία. Στο Μουντιάλ της Ιταλίας όμως, έγινε μια έκρηξη για το αφρικανικό ποδόσφαιρο. Ήταν εκεί όπου το Καμερούν του Ροζέ Μιλά θα έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις, νικώντας τη Ρουμανία του Χάτζι, την Αργεντινή του Μαραντόνα, αποκλείοντας την Κολομβία των τρελομαλλιάδων Χιγκίτα και Βαλντεράμα και χάνοντας την πρόκριση για τους '4' από την Αγγλία, στην παράταση. Από εκείνη τη χρονιά, σε κάθε διοργάνωση Μουντιάλ, αλλά και Ολυμπιακών Αγώνων, θα έχουμε και μια διαφορετική αφρικανική αποκάλυψη, είτε λέγεται Καμερούν, είτε Σενεγάλη, είτε Νιγηρία.

  Η Νιγηρία λοιπόν θα είναι η πρώτη ομάδα που θα αξιοποιήσει την εξάπλωση του αφρικανικού ποδοσφαίρου, εξάγοντας πλήθος παικτών. Το 1994, στηριζόμενοι σε μια ομάδα με 3 μονάχα παίκτες από το εγχώριο πρωτάθλημα, θα κάνει μια εκπληκτική χρονιά, με βασικότερο πρωταγωνιστή τον ταχύτατο Φίνιντι, που είχε βρει θέση στην 11αδα του Άγιαξ του Βαν Γκαλ. Αρχικά θα κατακτήσει το Κύπελλο Εθνών απέναντι στην αποδεκατισμένη Ζάμπια, λόγω του γνωστού αεροπορικού δυστυχήματος (βρείτε εδώ την ανάλυση του αντίκτυπου που είχαν τα αεροπορικά δυστυχήματα στο ποδόσφαιρο), και στη συνέχεια θα κάνει εκπληκτική εμφάνιση στο Μουντιάλ των Η.Π.Α., τερματίζοντας 1η στον όμιλο αλλά χάνοντας στην παράταση από την Ιταλία, στους 16. Έχοντας γίνει πλέον μεγάλη δύναμη η Νιγηρία θα έχει στην τάξη της αστέρια παγκόσμιας φήμης. Ο Φίνιντι ήταν ο πρώτος, ακολούθησαν οι Κανού, Ταρίμπο Γουέστ και Οκότσα με τα περίεργα μαλλιά τους και τις φοβερές επινοήσεις εντός αγωνιστικού χώρου. Και τέλος οι ζογκλέρ μετά από κάθε γκολ Μάρτινς, Αγκαχόβα και οι λοιποί. Οι παίκτες αυτοί έγιναν σταρ, θα καθορίζουν πλέον και οι ίδιοι τα ρόστερ σε κάθε διοργάνωση και θα συμμετέχουν σε αλλεπάληλα τουρνουά, δίχως να σημαίνει πως  αξίζανε να έχουν τις θέσεις αυτές. Χαρακτηριστικά στο τελευταίο Κόπα Άφρικα που αγωνίστηκε η Νιγηρία, το 2012 , ο Μ.Ο. ηλικίας της ομάδα ήταν 28,8 χρόνια.

  Ο κόουτς Κέσι ήθελε να τα αλλάξει όλα αυτά. Ο ίδιος αποτελούσε σημαντικό συντελεστή της Νιγηρίας στα τέλη του 80 και κυρίως στις αρχές του 90. Κατάλαβε πως η παλιά ''συνταγή'' δε θα ευδοκιμούσε. Άφησε εκτός 23άδας παίκτες βεντέτες όπως ο Οντεμβίνγκι, ο Αμεόμπι, ο Μάρτινς, ο Ετούχου και δε δίστασε να καλέσει παίκτες από το πρωτάθλημα της Νιγηρίας. Στο ρόστερ της ομάδας συναντάμε 6 παίκτες αγωνιζόμενους σε εγχώριες ομάδες, κάτι που έχει να γίνει από το μακρινό 1992. Έφτιαξε έναν κορμό, έχοντας έμπειρους παίκτες στις νευραλγικές θέσεις και ταυτόχρονα Μ.Ο ηλικίας τα 24,4 χρόνια! Στο τέρμα επέλεξε τον Ενιγιάμα, στα χαφ τον Μίκελ, στην επίθεση τον Ούτσε, ενώ πέρασε στον πάγκο ο αρχηγός Γιόμπο, ο οποίος όμως αποτέλεσε αναμφισβήτητα τον ηγέτη του καλού κλίματος των αποδυτηρίων. Δε δίστασε βέβαια να έχει στην αρχική 11άδα τους άγνωστους Μμπα και Ομποαμπόνα. Αυτός όμως που ξεχώρισε, αφήνοντας πίσω του τον 1ο σκόρερ Εμενίκε, ήταν ο Βίκτορ Μόζες. Ο 22χρονος, ο οποίος αγωνίζεται σε όλες τις θέσεις της επίθεσης, αλλά και στα χαφ, παραλίγο να αγωνίζεται στην εθνική Αγγλίας. Έχοντας παίξει σε όλα της τα κλιμάκια πήρε την κρίσιμη απόφαση να παίξει τελικά για την πατρίδα του, τον Νοέμβριο του 2011. Η στιγμή όμως που έδωσε ώθηση στην καριέρα του ήταν η μεταγραφή του στους πρωταθλητές Ευρώπης, την Τσέλσι. Εκεί δεν άργησε να δείξει δείγματα του ταλέντου του καθώς σκόραρε στο ντεμπούτο του με τους Γουλβς, ακολούθησε η MVP εμφάνιση με τη Γιουνάιτεντ στο Λιγκ Καπ αλλά και το νικητήριο γκολ στις καθυστερήσεις με τη Σαχτάρ, που κράτησε ζωντανές τις ελπίδες των Μπλε στο Champions League. Είναι ένας παίκτης, που σε αντίθεση με τους περισσότερους συμπατριώτες του, δε βασίζεται μόνο στην ταχύτητα και τη δύναμη, αλλά δείχνει μια ωριμότητα στο παιχνίδι του και στις επιλογές του, παρά την ηλικία του. Θα μπορούσε να έπαιρνε και το βραβείο του κορυφαίου στη διοργάνωση, αλλά τον ξεπέρασε ο Πιτρουοπά της Μπουρκίνα Φάσο, εξαργυρώνοντας την αναπάντεχη πορεία της ομάδας του.Σίγουρα ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς, νοιώθει ευχαριστημένος για αυτή τη μη δαπανηρή μεταγραφή του.


Το τέλος εποχής και το παράδειγμα προς μίμηση

  Το Κόπα Άφρικα 2013 είναι πλέον παρελθόν κι αυτό που κρατάμε είναι το τέλος εποχής για μια από τις πιο ελπιδοφόρες αφρικανικές ομάδες, της Ακτής Ελεφαντοστού. Της ομάδας που πολλοί πίστεψαν θα δικαίωνε τα λεγόμενα του Πελέ όταν αγωνιζόταν, λίγο καθυστερημένα βέβαια, ότι δηλαδή μια ομάδα από την Αφρική θα κατακτούσε ένα Μουντιάλ, πριν το 2000. Το 2015 στο επόμενο Κόπα Άφρικα θα έχουν πατήσει όλοι τα 30. Παράλληλα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας που μεσολαβεί, είναι λίγο δύσκολο κάποια αφρικανική ομάδα να πρωταγωνιστήσει αφού προηγούνται οι διοργανωτές Βραζιλιάνοι που έχουν καιρό να δουν σοβαρή πορεία, οι ποιοτικές Ισπανία και Γερμανία και φυσικά οι ομάδες των 2 σταρ της εποχής, η Πορτογαλία του Κριστιάνο και η Αργεντινή του Μέσι. Μόνο η Νιγηρία φαντάζει ικανή για κάποιες καλές εμφανίσεις στηριζόμενη στο πολύ καλό αυτό μοντέλο που έδειξε. Λίγοι έμπειροι παίκτες, που θα δίνουν ώθηση στους νεότερους και παράλληλη εμπιστοσύνη στους αγωνιζόμενους στη χώρα, χωρίς να παρεμβάλλονται στις επιλογές οι μάνατζερ. Κάτι που θα έπρεπε να μιμηθεί κι η δική μας η εθνική, αφού τα τελευταία χρόνια είναι δύσκολο να δεις να αγωνίζεται σε αυτή παίκτη εκτός ομάδας εξωτερικού και ΠΟΚ.




O θρυλικός Τζορτζ Φίνιντι κι ο ιδιαίτερος πανηγυρισμός του