Την Κυριακή που μας πέρασε δύο ιδιαίτεροι αγώνες έλαβαν μέρος στο μαγικό κόσμο του NBA σε Δύση και Ανατολή.Δύο παιχνίδια με παρόμοια χαρακτηριστικά.Συγκεκριμένα οι Μπόστον Σέλτικς υποδέχονταν τους πρωταθλητές Μαϊάμι Χιτ στο Γκάρντεν και με το πέρας του αγώνα αυτού, ήταν οι σειρά των μισητών Λος Άντζελες Λέικερς να υποδεχθούν τους Οκλαχόμα Σίτυ Θάντερ. Κοινός παρονομαστής των δύο αγώνων ήταν το γεγονός πως και στις 2 αναμετρήσεις η πιο επιτυχημένη ομάδα της εκάστοτε περιφέρειας με τους περισσότερους τίτλους(21 τίτλους αριθμούν οι 'Κέλτες' και 32 οι 'Λιμνάνθρωποι') υποδεχόταν την πρωταθλήτρια της προηγούμενης χρονιάς, η οποία μάλιστα πριν την αναμέτρηση βρισκόταν στην κορυφή της κατάταξης. Κάτι σαν δύο αγώνες μποξ όπου ο φιλόδοξος διεκδικητής του τίτλου προκαλούσε τον κάτοχο της ζώνης του καλύτερου της περιφέρειας. Τα προβλήματα και στις δύο ομάδες που παλαιότερα εξέφραζαν το Showtime πολλά και γι' αυτό η αποστολή τους δύσκολη.
Ωστόσο βρήκαν τον τρόπο να κερδίσουν. Οι μεν Σέλτικς με 100-98 στην παράταση, πετώντας στα σκουπίδια την πολύ καλή εμφάνιση του Λεμπρόν που με δικό του τρίποντο έστειλε το ματς στο έξτρα πεντάλεπτο. Τότε όμως μίλησε η "Boston pride" παρά την απουσία του ηγέτη τους, Ρόντο. Μάλιστα μερικοί από αυτούς πληροφορήθηκαν στην 3η περίοδο πως η σεζόν του είχε τελειώσει! Οι δε "Λιμνάνθρωποι", επικράτησαν πιο δύσκολα από ότι δείχνει το τελικό 105-96, της παρέας των Ντουράντ-Γουέστμπρουκ με τον Κόμπε να ντύνεται...Ρόντο και να αγγίζει το triple-double έχοντας 21 πόντους 14 ασίστ και 9 ριμπάουντ. Οι νίκες αυτές ήταν σαν πραγματικά τονωτικές για τον πληγωμένο εγωισμό τους αφού κλονίζονται από διάφορα προβλήματα φέτος και για πρώτη φορά στην ιστορία απειλούνται και οι 2 να μείνουν εκτός πλέι-οφ!
Ποια όμως είναι τα προβλήματα αυτά που έχουν καταντήσει έτσι τους Λέικερς και τους Σέλτικς;
Αρχικά για την ομάδα της Βοστώνης το κύριο πρόβλημα καθόλη τη διάρκεια των Big3 είναι ένα και λέγεται τραυματισμοί.Το 2008 όπου με την έλευση των Γκαρνέτ-Άλλεν δημιουργήθηκε η περίφημη τριάδα με τον Πιρς, όλα έμοιαζαν ρόδινα: Κανένας τραυματισμός, το καλύτερο ρεκόρ στη λίγκα (66-16) και το πρωτάθλημα ήρθε πανηγυρικά στο 6ο ματς με τους μισητούς Λέικερς. Η νέα...Dynasty του ΝΒΑ μόλις γεννιόταν. Αλλά λογαριάζανε χωρίς τον ξενοδόχο. Η απότομη επιτυχία μοιάζει να τους έφερε απίστευτη ατυχία στη συνέχεια αφού κάθε χρόνος περιλάμβανε κι από έναν σημαντικό τραυματισμό. Το 2009 ήταν ο Γκαρνέτ,το 2010 ο Πέρκινς στους τελικούς, το 2011 η χρονιά ξεκίνησε με μικροτραυματισμό του Ρόντο, συνεχίστηκε με τον τραυματισμό του Σακίλ και έκλεισε με το χτύπημα στον αγκώνα του Ρόντο, στον 4ο αγώνα της σειράς των ημιτελικών της Ανατολής με τους Χιτ. Το 2012 τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα καθώς από την αρχή της χρονιάς αναγκάστηκαν λόγω καρδιακών προβλημάτων να αποχωριστούν τους Γουίλκοξ και Γκρην, στη συνέχεια των Ζερμέιν Ο'Νιλ και τέλος τον Ρέι Άλλεν. Κι όταν βρήκαν έναν άξιο αντικαταστάτη για τον κορυφαίο σουτέρ όλων των εποχών από τα 7,25, στο πρόσωπο του Avery Bradley, έπρεπε να τον αποχωριστούν και αυτόν μέχρι το τέλος του 2012.Κάπως έτσι ξεκίνησε η φετινή σεζόν, περιμένοντας ένα βασικό "γρανάζι" τους να επιστρέψει. Τελικά αυτό έγινε πριν από 2 εβδομάδες, η τύχη όμως έμελλε να τους παίξει ένα ακόμα άσχημο παιχνίδι καθώς μετά τον αγώνα με τους Χοκς, διαγνώστηκε ρήξη χιαστών στον χαρισματικό Ραζόν Ρόντο, που θα μείνει μακριά από τα παρκέ για 9-12 μήνες!
Οι τραυματισμοί λοιπόν έγιναν ρουτίνα για τους Σέλτικς. Χρόνο με τον χρόνο μάθαιναν να ζουν με αυτούς και να αναθεωρούν τα πλάνα τους.Τα τελευταία χρόνια η ομάδα ξεκινούσε νωχελικά αλλά κάπου πριν το All-Star Game έβρισκε τα πατήματά της και έμπαινε στα πλέιοφ με αξιώσεις. Καθώς περνάνε τα χρόνια ο γερασμένοι Πιρς-Γκαρνέτ και Άλλεν έπρεπε να ξεκουράζονται όλο και περισσότερο κι αυτό είχε τίμημα στη χημεία της ομάδας. Πάντα όμως βρισκόταν η λύση που συνήθως λεγόταν ...Ρόντο. Έτσι φέτος, ο δαιμόνιος GM της ομάδας, Danny Ainge, αποφάσισε να αφήσει τον Άλλεν να αποχωρήσει, χτίζοντας ένα σύνολο γύρω από τον ηγέτη του αύριο. Οι καινούριοι παίκτες όμως, δεν προσαρμόστηκαν πλήρως, ενώ η περσινή αποκάλυψη, ο Brandon Bass, μοιάζει σκιά του εαυτού του. Έτσι η εικόνα της ομάδας δε θυμίζει σε πολλά τους μαχητές των περσινής χρονιάς. Στη Βοστώνη έχουν όμως μάθει να έχουν υπομονή, περιμέναν την επιστροφή του Bradley ώστε να παρατάξουν την πραγματική τους αρχική 5αδα. Μια 5άδα που δεν έμελλε τελικά να αγωνιστεί μαζί για πολύ φέτος και πλέον ο προβληματισμός είναι μεγάλος.Η 8η θέση που λίγες μέρες πριν έμοιαζε εύκολο να βελτιωθεί πλέον δεν είναι σίγουρη.
Όσον αφορά τους Λέικερς, το φετινό πρόβλημα είναι πιο περίπλοκο.H χρονιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Η πολυπόθητη έλευση του Ντουάϊτ Χάουαρντ πραγματοποιήθηκε, συνεχίζοντας την παράδοση των All-Star Σέντερ των 'Λιμνανθρώπων' μετά τους Τσάμπερλεϊν, Τζαμπάρ, Ο΄Νιλ. Μαζί του ήρθε κι ένας από τους 3 κορυφαίους πλέι μέικερ της προηγούμενης δεκαετίας, ο MVP του 2005 και 2006, Στιβ Νας. Παράλληλα εξίσου σημαντική ήταν η προσθήκη του πολυεργαλείου Antawn Jamison. Οι τρεις τους, θα έβρισκαν εκεί τον δεύτερο καλύτερο Ευρωπαίο των τελευταίων ετών Pau Gasol, τον πολύ καλό αμυντικό World Peace κι έναν προπονητή νέο,ικανό και με όρεξη για δουλειά όπως ο Μάικ Μπράουν.Και φυσικά τον μεγάλο Κόμπε Μπράιαντ, τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα της μετά Τζόρνταν εποχής, έναν από τους πληρέστερους γκαρντ όλων των εποχών, τον άνθρωπο που δε λέει να γεράσει με τίποτα.
Στα χαρτιά λοιπόν η ομάδα ήταν αυτονόητο να βρίσκεται ανάμεσα στους διεκδικητές του δαχτυλιδιού. Ένα πράγμα έμενε να βρεθεί κι αυτό ήταν η χημεία μεταξύ των παικτών. Αυτή όμως ακόμα ...αναζητείται.Η προετοιμασία τελείωσε με 8/8 ήττες, 7 εξ αυτών στο Staples Center. Η σεζόν ξεκίνησε με γκρίνια αλλά όλοι έλεγαν πως κάθε εμπόδιο για καλό και πως η ομάδα θα πάρει μπρος.Οι άσχημες εμφανίσεις όμως συνεχίστηκαν κι ο τραυματισμός του Νας (αλλά και του Μπλέικ) άφησαν την ομάδα χωρίς πλέι μέικερ σε δύσκολη καμπή. Ο κόουτς Μπράουν δε βρήκε κάποια λύση και μοιραία (κατά τα...ελληνικά δεδομένα) απομακρύνθηκε.
Μετά από μερικά παρακάλια για επανασύνδεση στον Φιλ Τζάκσον, οι ιθύνοντες των Λέικερς κατέληξαν στον Μάικ Ντ'Αντόνι. Ο αμερικανο-ιταλός αποτελούσε ίσως την καλύτερη λύση για τους Λέικερς με την επιθετική του νοοτροπία. Εξίσου ικανός θεωρούταν κι ο Σταν Βαν Γκάντυ ο οποίος γνωρίζει καλά τον Χάουαρντ, αλλά λόγω των περσινών τους διαμαχιών προτιμήθηκε να μην παρθεί αυτό το ρίσκο. Ούτως ή άλλως ο Ντ'Αντόνι γνώριζε εξίσου καλά τον Νας, πάνω στον οποίο μπορούσε εύκολα να στηρίξει την περίφημη επίθεση των 8 δευτερολέπτων, όπως έκανε εξάλλου και στους Σανς.
Παρόλα αυτά, ούτε ο Ντ'Αντόνι κατόρθωσε να αλλάξει ριζικά την εικόνα των Λέικερς. Έτσι όσοι στην αρχή της χρονιάς παρομοιάζουνε αυτό το εγχείρημα των Λιμνανθρώπων με το αντίστοιχο του 2004, έμοιαζαν να δικαιώνονται. Τα κοινά στοιχεία με εκείνη την ομάδα ήταν πολλά: σουπερσταρ 5άδα με τον Σακίλ στα καλά του ακόμα, τον Κόμπε διαρκώς εξελίξιμο και με τους Μαλόουν, Πέιτον , δύο παίκτες από τους καλύτερους όλων των εποχών στις θέσεις τους, διψασμένους για το πρώτο τους δαχτυλίδι. Κάτι σαν τους Νας και Χάουαρντ. Και τα αρνητικά όμως ήταν ίδια καθώς και τότε και τώρα δεν υπήρχε βάθος πάγκου ενώ και στις δύο περιπτώσεις ένας από τους πολλούς σταρ δεν μπορούσε να κατανοήσει τα νέα αγωνιστικά δεδομένα. Το 2004 ήταν ο Πέιτον που δεν μπορούσε να μην κρατάει για πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια τους για χάρη της 'Τριγωνικής Επίθεσης'.Το 2013 είναι ο Χάουαρντ που ζητάει παραπάνω χρόνο για να ποστάρει όπως αυτός θέλει, σύμφωνα με τα μαθήματα του θρύλου Χακίμ Ολάζουον. Βέβαια στην περίπτωση του ΝτΆντόνι οι σχέσεις δεν είναι καλές ούτε με τους Γκαζόλ-Τζέιμισον και μόνο ο εγωισμός του Κόμπε δε φτάνει. Διότι σε αντίθεση με την ομάδα του 2004 που τουλάχιστον έφτασε στους τελικούς του ΝΒΑ, οι τωρινοί Λέικερς κάνουν αγώνα ακόμα και να μπουν στα πλέυοφ!
Το σενάριο λοιπόν που κάποιοι (ρομαντικοί) φαντάζονταν στην αρχή της σεζόν, της αναβίωσης των τελικών του Showtime, όπως το 2008 και το 2010 μοιάζει πλέον απίθανο. Διότι μετά την εμφάνιση των Σέλτικς στα περσινά πλεϊοφ αλλά και τη σύνθεση του ρόστερ των Λέικερς, πολλοί πίστεψαν σε έναν τέτοιο τελικό. Και το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο καθώς απειλούμαστε λοιπόν με κάτι που μόνο μια φορά έχει ξανασυμβεί, τη σεζόν 1993-1994, να δούμε δηλαδή αγώνες πλεϊόφς χωρίς την παρουσία ενός εκ των δύο πολυνικών.
Οι λύσεις και για τις δύο περιπτώσεις υπάρχουν:
- Για τους Σέλτικς, υπάρχουν 3 δεδομένα.Το πρώτο είναι αυτό που συζητιόταν και πριν τον τραυματισμό του Ρόντο, δηλαδή την απόκτηση ενός ακόμα σταρ για να πλαισιώσει τον χαρισματικό πλέυ μέικερ στο μέλλον. Αυτός θα μπορούσε να είναι είτε ο Ρούντυ Γκέυ ή περίπτωση του οποίοιυ λόγω χαμηλού σάλαρι(αλλά ακριβού φόρου πολυτελείας) είναι ενδιαφέρουσα, είτε ο Ο.Τζέι Μέγιο είτε ακόμα καλύτερα, ώστε επιτέλους να βρεθεί ένας σέντερ για τη μετά-Πέρκινς εποχής, ο ιδιόρρυθμος ΝτεΜάρκους Κάζινς. Για να γίνει μια τέτοια κίνηση βέβαια θα χρειαζόταν να θυσιαστεί πιθανόν κάποιος εκ των Γκαρνέτ-Πιρς, πράγμα δύσκολο γιατί πέρα από το κλίμα οικογένειας που έχουν δημιουργήσει οι δυο τους μαζί με τον Ντοκ Ρίβερς, αυτοί θα είναι υπεύθυνοι για την "εκπαίδευση" των νέων αστέρων.
- Έτσι περνάμε στη δεύτερη εναλλακτική, την πλέον κλασική για την Βοστώνη. Δηλαδή την εμφάνιση ενός άσσου από το μανίκι του Ρίβερς από τον πάγκο με το ταυτόχρονο ''μπάλωμα'' του κενού του Ρόντο. Αυτό θα επιτευχθεί με την έλευση ενός ποιοτικού και πιθανόν έμπειρου πλέι μέικερ, που θα΄σταθεί δίπλα στους Μπράντλεϋ,Λι,Μπαρμπόσα που θα σηκώσουν αυτόν τον Γολγοθά. Ήδη έχουν γίνει επαφές με τον Ντούλινγκ για την επιστροφή του στα παρκέ, ενώ πάντα υπάρχουν free agents έτοιμοι για την αναγέννησή τους στην ιστορική πόλη. Τέτοιοι είναι οι Μπαρόν Ντέιβις, Ντελόντε Γουέστ, Μάικ Μπίμπυ, Άντονυ Πάρκερ καθώς και οι εδώ και καιρό υποβαθμισμένοι Αρίνας και...Άιβερσον( προσωπική επιλογή μόνο και μόνο για τρας πικ-εν-ρολ με τον Γκαρνέτ).
- Το τρίτο ενδεχόμενο είναι να θεωρήσουν από τώρα τη χρονιά χαμένη, να δουν με πόσους μπορούν να συνεχίσουν του χρόνου, και να αρχίσουν ένα άδειασμα του roster, ώστε το καλοκαίρι να ξαναχτίσουν την ομάδα γύρω από τον Ρόντο, είτε με ένα ντραφτ στις πρώτες 15 θέσεις, κάτι που αποτελεί σκέψη του Ainge, ή με την απόκτηση ενός σουπερσταρ που μένει free agent το καλοκαίρι, ακόμα και του Ντουάιτ Χάουαρντ.
Για τους Λέικερς, η λύση βρίσκεται μέσα στην ομάδα. Καταρχάς, οποιαδήποτε...Τζακσονόσκυλα πρέπει να σταματήσουν να ζητάνε την έλευση του Φιλ στην ομάδα, καθώς αυτή η νοοτροπία με 3 προπονητές μέσα σε μια σεζόν αρμόζει μόνο σε ομάδα της Α1. Ο Ντ'Αντόνι είναι ικανός προπονητής, απλά έχει πολλά κολλήματα. Αν αφήσει στην άκρη τις κόντρες του με τους παίκτες και δώσει το δικαίωμα στον Χάουαρντ να κάνει περισσότερο το παιχνίδι του, σίγουρα θα υπάρχει ανάκαμψη. Αρκεί να μάθει ο θηριώδης σέντερ να μοιράζει την μπάλα, όταν κλείνεται σε νταμπλ και τριπλ τιμ, στους ταλαντούχους συμπαίκτες του. Ο Σποέλστρα που το έκανε αυτό με τον Τζέιμς είναι πιο ικανός δηλαδή από τον Ντ'Αντόνι; Επίσης, μια τακτική που οι 'Λιμνάνθρωποι' ήδη ακολουθούν με επιτυχία, είναι να δώσουν περισσότερο οργανωτικό ρόλο στον Μπράιαντ.
Πράγματι στα τελευταία ματς όπου ο Κόμπε αποφάσισε να μη σουτάρει τόσο και να πασάρει πιο πολύ, το αποτέλεσμα ήταν: triple-double (ή σχεδόν) για τον Κόμπε, περισσότεροι πόντοι για τον 'Σούπερμαν' και 3 σερί νίκες για την ομάδα της Καλιφόρνια. Με τον τρόπο αυτό και με τον καιρό, οι υπόλοιποι αστέρες βλέποντας τον εαυτό τους να σκοράρει διαρκώς περισσότερους πόντους, θα ανεβαίνουν ψυχολογικά. Αυτό είναι και το ζητούμενο για τον Χάουαρντ που φέτος κάνει την πιο τραγική του σεζόν μετά την ρούκι σεζόν του ειδικά στην κατηγορία των ριμπάουντ. Το θέμα λοιπόν για τους Λέικερς είναι δώσουν τα απαραίτητα κίνητρα στον Ντουάιτ για να παραμείνει στο ΛΑ, καθώς ήδη έχουν ακουστεί κάποιες φήμες περί φυγής. Αυτός είναι ο σουπερσταρ γύρω από τον οποίο θέλουν να χτίσουν τους νέους Λέικερς κι αυτή οφείλει να είναι η προτεραιότητα των διοικούντων της ομάδας. Ο Κόμπε κι ο Νας, καλώς ή κακώς σε 2 χρόνια, δε θα αγωνίζονται και έχουν τη διάθεση να κάνουν υποχωρήσεις. Μένει να δούμε κάτι τέτοιο κι από την πλευρά του Ντ'Αντόνι, ώστε να μην έχουμε ένα νέο Φοίνιξ. Τέλος καλοδεχούμενη θα ήταν ίσως και μια προσθήκη στο ρόστερ, αφού αρκετές φορές φάνηκε η 'γύμνια' του πάγκου τους. Αυτός θα ήταν προτιμότερο να είναι φόργουορντ, ώστε να δίνει ανάσες σε Γκασόλ,Πις (ίσως κάποιος εκ των Κένυον Μάρτιν, Τζος Χάουαρντ).
Το πλήρωμα του χρόνου έχει φτάσει λοιπόν για τις 2 πιο ιστορικές ομάδες του ΝΒΑ, Οι παλιοί αστέρες τους Γκαρνέτ-Πιρς από τη μία και Κόμπε-Γκαζόλ-Νας δεν μπορούν στους ίδιους ρυθμούς και οι ίδιοι τους έχουν δηλώσει ότι έχουν ημερομηνία λήξης το 2015. Το θέμα για τις διοικήσεις των 2 ομάδων είναι να βρουν κάποιο τρόπο ώστε αυτά τα εναπομείναντα 2 χρόνια να φτάσουν στους τελικούς του πρωταθλήματος κι αν είναι δυνατό ταυτόχρονα. Αυτός ο τελευταίος 'χορός' Λέικερς-Σέλτικς θα δώσει ακόμη περισσότερη ώθηση στο ΝΒΑ που διαρκώς κερδίζει περισσότερους φίλους ανά την υφήλιο. Η τελευταία αυτή παράσταση των αστέρων του παρελθόντος, θα είναι η καλύτερη ασίστ για τη διάδοχη κατάσταση της εκπληκτική νέας γενιάς των Ντουράντ, Ρόουζ, Γκρίφιν, Λοβ, Ιρβινγκ, Μπάινουμ, Γουέστμπρουκ, Χάρντεν και φυσικά των ήδη έμπειρων αλλά με ακόμα πολλά να δώσουν Λεμπρόν, Γουέιντ, Άντονυ, Πολ, Γουίλιαμς και ΧάουαρντThe show must go on...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου